Για τους φίλους που έχουμε σαν αδέρφια

Είναι και αυτοί οι φίλοι, που δεν φαντάζεσαι τη ζωή σου χωρίς αυτούς, που νομίζεις ότι μπορείς να αντέξεις μια βδομάδα χωρίς να μιλήσετε αλλά δεν μπορείς, μιλάτε όλη την ώρα από τα πιο άκυρα μέχρι τα πιο σημαντικά θέματα.Για αυτούς τους φίλους θα αναφερθώ. Έχω ξαναμιλήσει για τη φιλία στο παρελθόν στο άλλο μου ιστολόγιο αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Εδώ θα πούμε για τους φίλους που αισθανόμαστε σαν αδέρφια μας. αυτούς που δεν χρειάζεται να τους υπενθυμίζεις ότι τους αγαπάς γιατί το ξέρουν ήδη, που νιώθεις οικία μπροστά στους δικούς του γονείς σαν να είναι δικοί σου αλλά πάντα αυτοί θα σε θεωρούν κακή επιρροή για το παιδί τους. (Εκτός από τη δικιά μου περίπτωση που οι γονείς μου θεωρούν εμένα ως κακή επιρροή για τους άλλους και η αλήθεια είναι ότι εγώ τους παρακινώ συνήθως να κάνουμε αυτά που κάνουμε). Είναι αυτοί που έχετε ζήσει τις περισσότερες στιγμές που τους βρίζεις όλη την ώρα χωρίς να τα εννοείς και όταν τους ρωτάς αν ξέρουν τι σκέφτεσαι η απάντηση είναι πάντα θετική. Αυτοί που έχετε κάνει τις περισσότερες βλακείες μαζί, τα περισσότερα ξενύχτια, πάρτυ, παιχνίδια και σίγουρα έχετε κοιμηθεί ο ένας πάνω στον άλλο. 

Εγώ προσωπικά ανήκω στην τελευταία γενιά των 90s. Εμείς όταν ήμασταν πιτσιρίκια στο δημοτικό με τρέχαμε στην αλάνα που φτιάχναμε σπίτια από ξύλα, κάσες, κιβώτια και ότι άλλο βρίσκαμε, είχαμε τη δικιά μας πόλη, το δικό μας δεντρόσπιτο και έναν σκύλο που βρήκαμε και του φτιάξαμε σπίτι σε κείνη την αλάνα. Κατεβαίναμε στο ρέμα για εξερεύνηση ενώ άλλες φορές πηδούσαμε τα κάγκελα του σχολείου για να πάμε να παίξουμε μπάλα και στο τέλος πίναμε νερό από όποια βρύση βρίσκαμε. Συχνά γεμίζαμε λάσπες, αίματα μα ποτέ δεν πάθαμε τίποτα. Έτσι ήταν τα παιδικά μου χρόνια και αυτά τα παιδιά εξελίχθηκαν στους καλύτερους φίλους μου. Τώρα έφηβοι πλέον συνεχίζουμε τη μπάλα στο σχολείο μόνο που πολλά πράγματα έχουν αντικατασταθεί με ξενύχτια, βόλτες, καλμπινγκ, ταξίδια, γκόμενες, ποτά και x-treme sports. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στιγμές που ζήσαμε μαζί, ούτε όταν είμασταν μικροί, ούτε σαν έφηβοι που κάναμε downhill στο βουνό με το ποδήλατο, αναρρίχηση και καταρρίχηση στα βράχια με τις σαγιονάρες, που πηδούσαμε από βράχια 6 μέτρων στη θάλασσα (το λεγόμενο Δ του καλαμιτσίου και το "διαμάντι που στο συγκεκριμένο μόνο από μακρυά το έχω δει εγώ ως τώρα), που κολυμπούσαμε μέχρι το απέναντι μικρό νησάκι και κάναμε ξυπόλητοι διαδρομή πάνω από βράχια μέχρι το επόμενο χωριό, που κοιμόμασταν στη παραλία ο ένας πάνω στον άλλο και το πρωί βλέπαμε την ανατολή. Μάλλον άρχισα πάλι τις φλυαρίες και να μιλάω σαν κανένας παππούς ενώ είμαι μόλις μαθητής της τρίτης λυκείου. Εννοείται, βέβαια, ότι υπάρχουν και άλλες ιστορίες που όμως είναι συνηθισμένες ή υπερβολικά περίεργες για να τις γράψω εδώ αλλά ήθελα απλά να σας κάνω να θυμηθείτε τις δικές σας ξεχωριστές ιστορίες με τέτοιους φίλους.
Ας μπαίνω στο ψητό λοιπόν.
Κάποιος, κάπου, κάποτε είπε να μη ξεχνάμε να λέμε στους φίλους αυτούς 3 λέξεις
ευχαριστώ, συγγνώμη, σ'αγαπώ.




Και πιστεύω είναι καλή ιδέα να κάνω μια αρχή και να τα πω αυτά στους παραπάνω φίλους μου.
Ας αρχίσω με το ευχαριστώ γιατί συνήθως αυτό λέω εγώ πιο πολύ.
Ένα ευχαριστώ που μας αντέχετε παρόλο που μας έχετε δει στα όρια μας ενώ άλλοι δεν θέλουν καν να μας μιλάνε, που μας αγαπάτε για αυτό που είμαστε ακόμα και τις στιγμές που το παίζουμε διαφορετικοί, που ήσασταν πάντα εκεί για μας και σε ότι βλακεία θέλαμε να κάνουμε, λέγατε και εγώ μέσα, που μας δείχνετε ότι υπάρχουν ακόμη αληθινοί άνθρωποι που χαίρονται με τη χαρά μας ακόμη και αν είναι μεγαλύτερη από τη δικιά τους, που είστε εσείς!

 Συγγνώμη για τις φορές που ήμασταν κολλημένοι με κάποιο άτομο και μας αναλύατε με τις ώρες γιατί αυτό το άτομο δεν ταιριάζει για μας και εμείς ποτέ δεν βάζαμε μυαλό, που ήσασταν οι καλύτεροι ψυχολόγοι, γιατροί και σύμβουλοι, για τις φορές που είχαμε γκομενοπροβλήματα αλλά βγαίναμε μαζί σας με τα μούτρα κάτω ενώ εσείς θέλατε απλά να μας δείτε, για τις φορές που μας μιλούσατε αλλά εμείς δεν ακούγαμε γιατί ήμασταν αφηρημένοι στις σκέψεις μας.
Συγγνώμη για τα βράδια και τα πρωινά που μας μαζεύατε από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, τα μαγαζιά και τις παραλίες επειδή ήμασταν λιώμα και μας ζητούσατε το κινητό για να μη στείλουμε πάλι κανένα μήνυμα εκεί που δεν πρέπει (εγώ συνήθως το κρατούσα με το ζόρι και τελικά έστελνα)
για τις φορές που είχατε χωρίσει ή μαλώσει με κάποιο αγαπημένο πρόσωπο και εμείς ήμασταν εξαφανισμένοι, για τις φορές που ζηλεύαμε κάποιον άλλο φίλο σας.
Ένα τεράστιο συγγνώμη που δεν ήμασταν τόσο καλοί φίλοι όσο θα θέλατε, όσο θα θέλαμε και μεις, που μερικές φορές αφήσαμε τη πεσμένη ψυχολογία μας να στενοχωρήσει και σας, για όσες φορές σας παραμελήσαμε αλλά ποτέ δεν σας ξεχάσαμε όταν είχαμε πολύ διάβασμα ή γνωρίσαμε κάποια γκόμενα και ταξιδεύαμε στα σύννεφα γιατί τελικά αυτό που έμενε πάντα στο τέλος είστε εσείς!

Και ήρθε η ώρα για το σ' αγαπώ, μια λέξη που πλέον τη λέω σπάνια, γιατί έχει τεράστια σημασία και δεν είναι για όλους. Επιβάλλεται, όμως να την πούμε στους φίλους.
Σας αγαπάμε γιατί για όλα αυτά που ανέφερα, εσείς είστε εδώ για μας και μεις για σας, για να ζήσουμε νέα πράγματα, να γελάσουμε και η αλήθεια είναι ότι δεν θα αντέχαμε χωρίς εσάς.

Σχόλια