Η ζωή ανήκει στους καυλωμένους

Κάποιοι άνθρωποι είναι γέροι στα δεκαοχτώ τους και κάποιοι νέοι στα ενενήντα τους. Ο χρόνος είναι μια έννοια που την δημιούργησε ο άνθρωπος. Αυτά είναι τα λόγια της Yoko Ono που θέλησα να βάλω στην αρχή. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε τη μαγεία που κρύβουμε μέσα μας και να ζούμε, να ζούμε την κάθε στιγμή.
Υπάρχουν και κάτι παιδιά που τους βλέπεις και λες "Να δες εκείνα τα χαζοχαρούμενα, ζωάρα κάνουν." Και πράγματι η ζωή ανήκει σε αυτούς που ξέρουν να χαίρονται την κάθε στιγμή.

Προφανώς αναφέρομαι σε εκείνα τα παιδιά που όταν μπουν σε κτελ κάνουν κατάληψη την γαλαρία, εκείνα που κάνουν τη περισσότερη φασαρία στην πολυκατοικία, το σχολείο ή τη σχολή. Εκείνα που όταν τα βλέπεις η μάνα σου τα αποκαλεί "αλήτες" και σε συμβουλεύει να μη κάνεις παρέα μαζί τους. 

Και όμως όλα αυτά δεν σημαίνουν πως είναι κακοί. Απλά έχουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης. Αντιμετωπίζουν διαφορετικά κάποια πράγματα, δεν υπολογίζουν τους άλλους γιατί πολύ απλά δεν τους νοιάζει τίποτα εκτός από το να περνούν καλά. Έχουν πολύ όρεξη για ζωή και τρέλες. Δεν το επιδιώκουν, απλά έτσι έμαθαν. 

Αυτά τα άτομα είναι καυλωμένα για τρέλες και αν είσαι μαζί τους είναι σίγουρο ότι θα περάσεις καλά. Δεν θα φύγει ποτέ το χαμόγελο από το πρόσωπο τους, δεν νευριάζουν με τίποτα, είναι ακομπλεξάριστα και δέχονται πάντα νέα μέλη στη παρέα τους. Σίγουρα θα τους έχεις προσέξει και αν δεν έχεις περάσει μια μέρα ή μια βραδιά με μια τέτοια παρέα, οφείλεις στον εαυτό σου να το κάνεις.

Εκτός αν νιώθεις γέρος. Τότε απέφυγε τους γιατί θα σε ενοχλήσουν και θα τους ενοχλήσεις και είναι κρίμα.



Ας μιλήσουμε και λίγο για σένα.

Λες πως σου αρέσει το διαφορετικό.

Εγώ πιστεύω πως σου αρέσει μόνο αν είναι στα μέτρα σου και ικανοποιεί τα δικά σου κριτήρια.

Μάλλον δεν είσαι τόσο ενδιαφέρον άτομο, όσο νομίζεις.

Και μάλλον ήρθε η ώρα να κράξω λίγο. Να κράξω εσένα και τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι. 

Λες πως σου αρέσει να περπατάς, αλλά στη πραγματικότητα δεν αντέχεις πάνω από μισή ώρα περπάτημα.

Λες πως σου αρέσει να αράζεις στην παραλία ή την ταράτσα, αλλά βαριέσαι γρήγορα και ανοίγεις το κινητό σου.

Λες πως σου αρέσει να κοιμάσαι έξω αλλά στα μισά της νύχτας θα έχεις φύγει και αν όχι θα είσαι αυτός που θα γκρινιάζει το επόμενο πρωί, επειδή δεν πέρασες καλά.

Λες πως σου αρέσουν τα ζώα μα τρέχεις μακριά και τρομάζεις όταν βλέπεις αδέσποτα.

Λες επίσης, ότι σου αρέσει να διαβάζεις βιβλία, μα δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που με είπες πως διάβασες κάτι.

Λες ακόμη ότι πως σου αρέσουν τα επικίνδυνα πράγματα, αλλά δεν το βλέπω.

Λες πως διαφέρεις από τους άλλους. Συμφωνώ... εν μέρη.. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί αλλά παράλληλα μοιάζουν κιόλας. Και εσύ μοιάζεις με όλους αυτούς, ντύνεσαι σαν τους άλλους, κουρεύεσαι σαν τους άλλους, συχνάζεις σε συγκεκριμένα κλαμπάκια όπως οι άλλοι, τρως και συμπεριφέρεσαι όπως οι άλλοι. Και όχι μόνο αυτά. Μοιάζεις τόσο πολύ με τους άλλους που έχεις τις ίδιες συνήθειες με τη μάζα. Τα τυπικά instagram story, οι σειρές που βλέπουν όλοι, οι βόλτες στα ποζερομάγαζα, τα συγκεκριμένα επώνυμα προϊόντα και ο τρόπος που φτιάχνεις τον εαυτό σου είναι μερικά παραδείγματα που λένε πόσο κολλημένος με τη μάζα είσαι.

Δεν φτάνει μόνο αυτό. Εκτός από το ότι κάνεις συνηθισμένα καθημερινά πράγματα, όταν έχεις την ευκαιρία να κάνεις κάτι διαφορετικό, εσύ το αποφεύγεις με την δικαιολογία πως δεν είσαι για τέτοια, πως δεν σου αρέσουν αυτά, πως έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Εδώ δεν θα πω παραδείγματα. Θα σου πω απλά να σκεφτείς πόσες ευκαιρίες είχες, ακόμη και για απλά πράγματα.

Τώρα θέλω να μου ξαναπείς άλλη μια φορά γιατί λες πως σου αρέσει το διαφορετικό, αλλά αυτή τη φορά δώσε μου μια καλή απάντηση.