Παρέλαση και εθνικές εορτές

Με αφορμή το τέλος της 28ης Οκτωβρίου και τον ερχομό της 25ης Μαρτίου αποφάσισα να πω δυο λόγια για τις παρελάσεις. Ο μόνος λόγος που θεωρώ ότι αξίζει να υπάρχουν είναι για να θυμόμαστε τις εθνικές γιορτές και τα γεγονότα για τα οποία ξεχωρίζουν. Εντάξει, λοιπό,, ας παρελαύνουν οι στρατιώτες οι γιατροί και όσοι είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στο πόλεμο αλλά η μαθητική παρέλαση γιατί να γίνεται; Τα παιδιά στη παρέλαση το μόνο που σκέφτονται είναι να χάσουν μάθημα. Και θεωρώ ότι δεν τιμάτε τους αγωνιστές περπατώντας με τα καλά σας (τα οποία δεν θα φορέσετε ποτέ ξανά στη ζωή σας ) μπροστά από την εξέδρα των επισήμων με συγκεκριμένο ρυθμό. Επίσης δεν θεωρώ ότι οι συγκεκριμένοι ''επίσημοι" αξίζουν να περνάμε από μπροστά τους σαν να τιμάμε αυτούς.

Αυτά, όμως, δεν τα λέω τυχαία. Οι παρελάσεις δεν αφήνουν χώρο στην διαφορετικότητα, διαχωρίζουν με βάση τις μαθητικές επιδόσεις, στοιχίζουν με βάση την εξωτερική εμφάνιση και επιβραβεύουν την τυφλή υπακοή σε κανόνες και σημαίες.
Ανεβάζουν στο βάθρο τους δήθεν επισήμους, παπάδες, πολιτικοί και στρατιωτικοί τοποθετημένοι ψηλότερα από εσένα, σε εξοικειώνει έτσι με την "ανωτερότητα"τους και επιπλέον σε διδάσκει την απόδοση τιμών μέσω της τυφλής υποταγής.
Αποτελούν σχήμα οξύμωρο, κάθε χρόνο γιορτάζουμε την "εθνική απελευθέρωση" με προσομοίωση μιας στρατιωτικής παρέλασης που καθιερώθηκε από την δικτατορία του Μεταξά το 1936. Σκοπός αυτής της κίνησης ήταν η ανάπτυξη στρατιωτικής συνείδησης στις μικρότερες ηλικίες σε μίμηση των τελετών που διοργάνωνε το ναζιστικό καθεστώς στην Γερμανία και το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας.
Προάγουν τον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό κατηγοριοποιώντας τους ανθρώπους.

Και ζούμε σε μια Ελλάδα που φοβάται και αντιπαθεί τους μετανάστες, ότι ήρθαν για να μας κάνουν κακό ενώ εμείς τους φερόμαστε χωρίς ανθρωπιά.
Δεν χρειάζεται να έρθουν οι "ξένοι κατακτητές" γιατί ο πόλεμος είναι ήδη εδώ:
Στις βάσεις του ΝΑΤΟ που βομβαρδίζει στο ψαχνό, στα μικρά και μεγάλα αφεντικά (αν και για αυτούς τις περισσότερες φορές δεν είναι όλα εύκολα), στο κυνήγι μεταναστών από φασίστες πατριώτες, στα σιδερόφρακτα σχολικά προαύλια, στα σχολικά βιβλία που προετοιμάζουν τους νέους δούλους του κεφαλαίου, στους μπάτσους που φυλάνε τους εξουσιαστές. Και αυτοί θεωρούνται επίσημοι και τοποθετούνται στις εξέδρες των παρελάσεων για να περάσουν οι μαθητές από μπροστά τους τιμητικά. Και να θυμάστε ότι αυτές τις μέρες γιορτάζουμε την ελευθερία, δεν είναι ειρωνεία;

Αυτό είναι το μεγαλείο του πατριωτισμού!
Ψηλοί μπροστά, κοντοί πίσω, αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω, καλοί μαθητές πρώτοι, γοργό βήμα, συντονισμός, ψηλά το κεφάλι, κοίτα μπροστά, εξέδρα δεξιά, μη μιλάς, μη γελάς, βγάλε το σκουλαρίκι και φτιάξε τα μαλλιά σου και ξυρίσου, σκάσε, αύριο μαζί στο διευθυντή, εν δυο εν δυο αριστερό
οι μαθητές κατεβαίνουν στους δρόμους.
Και κάποια στιγμή καταλαβαίνει ότι το να περπατάς στη μαθητική παρέλαση με ίσια τη πλάτη με συγκεκριμένο ρυθμό και να πατάς το πόδι στο σφύριγμα του γυμναστή δεν είχε απολύτως κανένα νόημα.

Σχόλια