Η γενιά του 99

Σε αυτό το blog θα μιλήσω για τα παιδιά που γεννηθήκαμε το 1999, την τελευταία γενιά των 90ς.

Είμαστε η τελευταία ίσως γενιά που μεγάλωσε στην αλάνα παίζοντας μπάλα, σκαρφαλώνοντας στα δέντρα και πίνοντας νερό από όποια βρύση βρίσκαμε. Βέβαια γεννηθήκαμε πάνω στην αλλαγή της δεκαετίας και την εξέλιξη της τεχνολογίας οπότε δεν είμαστε όλοι έτσι.  Μετά το δημοτικό άλλοι ασχολήθηκαν πιο πολύ με τα ηλεκτρονικά και τους υπολογιστές ενώ άλλοι συνέχισαν να τρέχουν στην αλάνα. Θυμάμαι στο δημοτικό μαλώναμε για το ποιος θα παίξει το gameboy που έφερε ένας μαθητής. Αλλά δεν ήταν αυτή μόνο η διαφορά τότε με τώρα. Εμείς τότε φοβόμασταν να μιλήσουμε στους μεγαλύτερους, μη φάμε ξύλο, ενώ τώρα τα πιτσιρίκια έχουν πολύ τσαμπουκά. Τέλος πάντων. Είχα ξεκινήσει να αναφέρομαι στη γενιά του 99 οπότε ας επιστρέψω στο θέμα. Θα περιγράψω τα παιδικά μας χρόνια μέχρι τη τρίτη λυκείου που κάποτε την ονειρευόμασταν και τώρα θέλουμε να γυρίσουμε πίσω.

Αυτό που μου έμεινε από το δημοτικό είναι ότι τρέχαμε συνέχεια! Στις πρώτες τάξεις παλεύαμε, παίζαμε μπάλα με ότι βρίσκαμε όπως μπουκάλια ή τενεκεδάκια, κάναμε αγώνες τρεξίματος και άλλα διάφορα παιχνίδια με φαντασία. Φυσικά δεν έλειψε το κρυφτό και το κυνηγητό από όλες τις τάξεις. Είχαμε και εκείνη την κόντρα αγόρια vs κορίτσια για το ποιοι είναι καλύτεροι. Μετά οι τάξεις πέρασαν, εξελιχθήκαμε και εμείς στο δημοτικό και παίζαμε με χάρτινη μπάλα, προσπαθούσαμε να μείνουμε μέσα στο σχολείο κρυφά από τους καθηγητές, αρχίσαμε να μαθαίνουμε και parkour στα καγκελάκια του σχολείου. Επίσης εγώ είμουν στο πρώτο τμήμα(δ1, ε1, στ1 κλπ) και είχαμε κόντρα στο ποδόσφαιρο με το δεύτερο τμήμα της ίδιας τάξης στο ποδόσφαιρο και όποτε βρίσκαμε ευκαιρία παίζαμε. Κάθε φορά που μας έβαζε ομαδική εργασία ο δάσκαλος αν δεν πηγαίναμε σε κάποιο σπίτι πηγαίναμε σε ένα πάρκο, καθόμασταν στο παγκάκι, αγοράζαμε κάτι από το περίπτερο του πάρκου και περνούσαμε εκεί μερικές ώρες. Άλλες φορές πηγαίναμε σε μια κοντινή αλάνα που είχαμε φτιάξει με χαρτόκουτα, κάσες και ξύλα μια δικιά μας πόλη. Είχαμε τα σπιτάκια μας, τα δύο από αυτά ήταν διώροφα, το δεντρόσπιτο μας και μια πρόχειρη σκάλα για το ρέμα, μια γέφυρα για το ποταμάκι και άλλα πολλά. Είχαμε υιοθετήσει και ένα σκύλο! όταν δεν ήμασταν εκεί μαζευόμασταν στο σχολείο για μπάλα όπως τα περισσότερα Σάββατα. Περιττό να πω ότι την τελευταία μέρα του σχολείου κάθε χρόνο παίζαμε μπουγέλο στην αυλή με τις ώρες ώσπου να βαρεθούμε ή να μας κλείσουν το νερό.

Πέρασαν και αυτά και πήγαμε γυμνάσιο. Εγώ άλλαξα γειτονιά και παρέα. Εκεί άλλες φορές κάναμε κόντρα για τους βαθμούς (φυτά) άλλες το παίζαμε μάγκες με διάφορους τρόπους. Έφτασε και η ηλικία που αρχίσαμε να βγαίνουμε μόνοι μας βράδυ, να μας αρέσουν τα κορίτσια. Αλλά αλλάξαν και άλλα πράγματα. Στο δημοτικό ήμασταν όλοι μαζί. Τώρα χωριστήκαμε στους gamers, στα φυτά, στους αθλητές και σε αυτούς που συνεχίζουν να περνούν τη μέρα τους στο δρόμο. Τι να πω για τότε; Ξεκίνησαν οι ιστορίες με τους φίλους στη κατασκήνωση, οι βόλτες στο κέντρο της πόλης και άλλα. Εγώ που ασχολούμουν με τον αθλητισμό οι προπονήσεις αυξήθηκαν και το επίπεδο ανέβηκε. Στη τάξη στο σχολείο αρχίσαμε να διαβάζουμε επιλεκτικά κάποια μαθήματα, να κάνουμε πιο συχνά σκονάκια από ότι στο δημοτικό, να μιλάμε ώρες ολόκληρες πάνω στο θρανίο και σταματήσαμε σιγά σιγά να τρέχουμε στο διάλειμμα. Νιώθαμε, όμως, μεγάλοι και είχαμε άποψη για τα πάντα και κυρίως για τη μουσική. Ήταν το στάδιο που όλοι βρίσκαμε κάποιο χόμπι. Εγώ που πήγαινα κολύμβηση (μέχρι να το γυρίσω στο τρίαθλο) περνούσα ένα μεγάλο μέρος της μέρας στο κολυμβητήριο με την ομάδα μου. Τελικά οι συναθλητές μου έγιναν οι καλύτεροι φίλοι μου αφού μοιραζόμασταν πολλά κοινά μαζί, πηγαίναμε μαζί σε αγώνες και καθόμασταν μέσα στο σπίτι παρασκευή βράδυ γιατί το Σάββατο είχαμε πρωινή. Ήταν η εποχή που έλεγες ότι το αγαπημένο σου άθλημα είναι το κολύμπι, που πριν και μετά το σχολείο είχες κολύμπι και στον ελεύθερο χρόνο σου λίγο κολύμπι. Άλλαξες φίλους. Κολλητοί σου έγιναν εκείνοι που σε έβλεπαν στην πισίνα στις πέντε το πρωί. Όλοι οι άλλοι απλά δε σε καταλάβαιναν.

Και μετά ήρθε το λύκειο. Η εποχή που πρέπει να σκεφτείς το μέλλον σου. Πως τα περιγράφω έτσι; Ακόμη δεν το τελείωσα καν. Από τα τελευταία 2,5 χρόνια κρατάω ότι κερδίσαμε παραπάνω ελευθερίες όπως εκδρομές πολυήμερες μόνο με τους φίλους μας αλλά και περισσότερες υποχρεώσεις σχετικά με το διάβασμα. Νομίζω το λύκειο σε κάνει να αναθεωρείς για πολλά. Ας μη λέω πολλά οι πρώτες δύο τάξεις ήταν απλές και περνούσαμε ωραία με αρκετό χαβαλέ. Τώρα στη τρίτη έχουμε όλοι σοβαρέψει και το μόνο που μας απασχολεί είναι να περάσουμε στην σχολή που μας ενδιαφέρει. Ωστόσο τώρα δεν μας νοιάζει οι βαθμοί και γι'αυτό δεν διαβάζουμε για τα μαθήματα που δεν μας χρειάζονται. Μας ενδιαφέρει μόνο να περάσουμε στη σχολή. Επιπλέον όλοι εμείς στη τρίτη είμαστε πιο δεμένοι από τις άλλες χρονιές. Ίσως επειδή περνάμε όλοι τις ίδιες δυσκολίες ή ίσως επειδή είμαστε το μεγαλύτερο μέρος της μέρας κλεισμένοι σπίτι διαβάζοντας, τα παιδιά στο σχολείο είναι οι μόνοι που έχουμε να μιλήσουμε. Όσο για τα παιδιά από το δημοτικό, με τους περισσότερους έχουμε χαθεί. Στο λύκειο τώρα κάποιοι καθηγητές μας λένε να κάνουμε ησυχία και να προσέχουμε, το ίδιο και οι γονείς μας, εμείς, όμως, έχουμε διδαχτεί ήδη αυτά που μας δείχνουν και  απλά θέλουμε να χαλαρώσουμε λίγο (καταλάβετε μας δεν είμαστε ρομπότ) ή να κοιμηθούμε γιατί το προηγούμενο βράδυ ξενυχτίσαμε διαβάζοντας. 
Η βασική μας ασχολία τώρα είναι ότι έχει να κάνει με gadgetακια αλλά εννοείται ότι όταν έχουμε χρόνο θα πάμε να παίξουμε μπάλα, μπάσκετ, βόλεϋ γιατί έτσι έχουμε μάθει να διασκεδάζουμε από μικροί. Και τέλος απλά κάνουμε σχέδια για μετά το λύκειο.
Δεν ξέρω γιατί τα τελευταία βγήκαν άσπρα αλλά θα το διορθώσω στο μέλλον.
Μπορείτε να δείτε τα προηγούμενα blog μου που είναι σχετικά με αυτό.
πανελλήνιες
πανελλήνιες μέρος 2ο
οθόνες παντού και
οι φίλοι που έχουμε σαν αδέρφια