Σχολείο και καθηγητές

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με την εκπαίδευση του 21ου αιώνα αλλά σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Μας ζητάνε να γράφουμε εκθέσεις για θέματα τα οποία ήδη έχουν λυθεί ενώ σε άλλες περιπτώσεις ζητάνε να γράψουμε για το σχολείο σαν να περιμένουν να γράψουμε με ειλικρίνεια. Δεν είναι ότι θέλουμε να πούμε κάτι που δεν πιστεύουμε, απλά αυτά που έχουμε στο μυαλό μας για αυτό ίσως να είναι λίγο ακατάλληλο. Και να ξεκινήσω από που; Από το ότι μας αναγκάζουν μα μαθαίνουμε πράγματα που δεν θα μας χρειαστούν ποτέ; π.χ. Γιατί ένας γυμναστής να χρειάζεται να μάθει αρχαία και ένας φιλόλογος μαθηματικά; Αλλά άστο αυτό. Είναι σαφές ότι ένας καλός καθηγητής πρέπει να μην είναι πολύ χαλαρός αλλά ούτε και αυστηρός και να μπορεί να μεταδώσει τις γνώσεις του. Αν δεν μπορεί τότε τι να το κάνω; Αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό, πρέπει να έχει καλή "χημεία" με τον μαθητή αλλιώς πάλι δεν θα καταφέρει τίποτα. Και, όμως, σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα από τη πρώτη μέρα σε βάζουν να καθίσεις σε εκείνη τη ξύλινη καρέκλα που πιάνεται η μέση σου και υπάρχουν εκεί από την εποχή των γονιών σου και σου λένε να αυτός είναι ο καθηγητής σου που έχει πάντα δίκιο τα ξέρει όλα και πρέπει να τον ακούς και να τον σέβεσαι γιατί διαφορετικά θα τιμωρηθείς με απουσία και χαμηλό βαθμό. Τώρα αυτό είναι δίκαιο; Στον αθλητισμό διαλέγεις την ομάδα με κριτήριο τον προπονητή γιατί ουσιαστικά αυτός κάνει την ομάδα. Στο σχολείο όμως ποτέ δεν είχες καμιά επιλογή.

Από τους παραπάνω λόγους και άλλους που θα πω σε λίγο γίνεται αντιληπτό ότι το σχολείο είναι μια φυλακή. Όχι δεν υπερβάλω. Σκεφτείτε. Έχουμε αριθμό καταλόγου, απουσιολόγιο, ποινές, έναν τύπο να μας δίνει εντολές, καθόμαστε σε ξύλινες καρέκλες σε μια μικροσκοπική αίθουσα χωρίς εξαερισμούς, ερκοντίσιον και παράθυρα που νιώθεις τον αέρα αν πλησιάσεις (αν τα είχαμε θα θεωρούνταν πολυτέλειες), κάγκελα στα παράθυρα και την αυλή, τεστ επιδόσεων και υποχρεώσεις. Φυσικά δεν μπορείς να αργήσεις, να μπεις μετά τον καθηγητή στη τάξη, να πετάξεις ένα χαρτάκι, να έχεις κινητό μαζί σου ή να φωνάξεις. Θα με πείτε στο σχολείο βρίσκεσαι. Στη δουλειά σου εσύ μεγάλε γιατί να μπορείς να τα κάνεις και εγώ στο σχολείο που δεν πληρώνομαι για να είμαι εκεί αλλά πληρώνω να είμαι σαν ρομπότ; 

Και φυσικά στη τρίτη λυκείου που η βασική προετοιμασία γίνεται στα φροντιστήρια και όχι στο σχολείο επειδή το σύστημα δεν παίζεται, αναγκάζεσαι να πηγαίνεις εκεί και να διαβάζεις τα μαθήματα της γενικής παιδείας για έναν βαθμό που δεν θα μετρήσει πουθενά και τελικά το κεφάλι σου γίνεται μαρμελάδα. Δεν θα αναφερθώ στη τρίτη λυκείου γιατί το έχω κάνει σε blog εδώ.
Μη μαθαίνετε στα παιδιά μόνο να διαβάζουν. Μάθετε τα να ρωτάνε τι διαβάζουν, μάθετε τα να ρωτάνε για τα πάντα.

Τι πραγματικά μαθαίνει το σχολείο στα παιδιά;

* Ότι η αλήθεια πηγάζει από την εξουσία
* Νοημοσύνη είναι η ικανότητα να θυμάσαι και να επαναλαμβάνεις
* Η ακριβής μνήμη και η επανάληψη ανταμείβονται
* Η μη συμμόρφωση τιμωρείται 

Και ύστερα είναι και αυτοί οι καθηγητές που νομίζουν ότι έχουν χιούμορ και εμείς γελάμε μόνο και μόνο για να μη τους το χαλάσουμε. Και είναι και αυτοί που μιλάνε συνέχεια και νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα αλλά τελικά μάλλον ξεχειλίζουν από την υπερβολική υπερηφάνεια και αυτοεκτίμηση. Και λένε πόσο τους αρέσει να είναι εκπαιδευτικοί αν και εγώ δεν θα το έκανα με τίποτα.

Ας πούμε 10 λόγους να γίνεις καθηγητής. 

1) Είσαι 6 ώρες τη μέρα με παιδιά που φωνάζουν.

2) Έχεις καλές σχέσεις με τους φαρμακοποιούς γιατί τους επισκέπτεσαι συχνά για ηρεμιστικά.

3) Τελειώνεις νωρίς την εργασία σου το μεσημέρι για να μπορείς να τη συνεχίσεις σπίτι διορθώνοντας τεστ

4) Γνωρίζεις πολλούς ήρεμους γονείς στις ενημερώσεις γονέων ενώ πρέπει να βρεις κάτι να πεις για το παιδί τους.

5) Το εκπαιδευτικό σύστημα σε αναγκάζει να βγάλεις μια συγκεκριμένη ύλη μαθημάτων μαζί με παιδιά που δεν θέλουν να κάνουν μάθημα.

6) Βλέπεις καθημερινά παιδιά να σε κοροϊδεύουν με σκονάκια ή κάτι αντίστοιχο.

7) Πρέπει να βαθμολογήσεις δίκαια όλους τους μαθητές παρόλο που δεν άνοιξαν βιβλίο. Σε αυτό κάποιοι θα πουν σιγά το δύσκολο αλλά έχω πετύχει καθηγητές να παίζουν τζοκερ τους βαθμούς.

8) Απολαμβάνεις τις φάρσες των παιδιών την πρωταπριλιά, ειδικά αν είσαι το θύμα.

9) Πραγματοποιείται επιτέλους το όνειρο σου να γίνεις ο διαιτητής στους καυγάδες των παιδιών.

10) Πηγαίνεις εκδρομές με ώριμα παιδιά.