Οι μουσικοί του δρόμου

Η ανάγκη για επιβίωση και η αναζήτησης ενός μικρού εισοδήματος δημιούργησε μια μοναδική τέχνη. Η τέχνη της ελευθερίας την έκφρασης μέσα από τη μουσική, αυτής που παίζεται ανάλογα με το πως αρέσει στο καλλιτέχνη και με τους στίχους που θέλει αυτός και όχι τα οικονομικά συμφέροντα των επιχειρήσεων. Οι καλλιτέχνες αυτοί, οι "Buskers" είναι άνθρωποι της τέχνης που ψάχνουν το δικό τους κοινό, τη δικιά τους ελπίδα. Αυτοί οι τύποι συνδυάζουν πολλά πράγματα μαζί. Μια παράσταση στο δρόμο, μια τέχνη που θέλει να δημιουργήσει τα δικά της σύνορα και δυστυχώς το τελευταίο, την ανάγκη για επιβίωση. Κάποιοι από αυτούς το κάνουν για το φιλοδώρημα. Κάποιοι άλλοι γιατί τους αρέσει, γιατί είναι τρόπος ζωής, το κοινό τους είναι απλοί περαστικοί που δεν χρειάζεται να πληρώσουν εισιτήριο για να τους ακούσουν. Δημιουργούν σιγά, σιγά το δικό τους μεγάλο καθημερινό κοινό και τελικά θα μπορούσε να τους ζηλέψει ακόμη και μια μεγάλη μουσική συναυλία. Αυτοί οι άνθρωποι αναγκάστηκαν ή αποφάσισαν με δική τους πρωτοβουλία να ασχοληθούν με αυτό και να ξυπνήσουν τα πλήθη. Δημιουργούν μια ατμόσφαιρα προηγούμενων δεκαετιών. Η μουσική τους πηγάζει από την ελευθερία της ψυχής και την αγάπη για επαφή. Δεν βάζουν ποτέ ταμπέλες και όρια στο κοινό τους.

Έχουν πολλά ταλέντα, θα μπορούσαν να παίξουν συγχρόνως κιθάρα, φυσαρμόνικα και κρουστά, να δημιουργήσουν μια γκάμα από ήχους χρησιμοποιώντας χαρτοκιβώτια και μεταλλικά κουτιά. 

Μπορείς να τους καταλάβεις από μακρυά. Δεν έχουν καμία σχέση με τη μουσική του ραδιοφώνου. Οι δικές τους νότες χαρακτηρίζονται από αίσθημα και πολλές φορές και από αισιοδοξία. Συμβάλλουν στη κουλτούρα της πόλης και παίζουν σε απλά ταπεινά μέρη, σε πλατείες, παραλίες, στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας ή στη γωνιά ενός δρόμου. Σίγουρα πάντως θα είναι ένα μέρος που τους χαρακτηρίζει.

Το γεγονός ότι απολαμβάνουν αυτό που κάνουν δεν υποβιβάζει σε καμιά περίπτωση τη τέχνη που παράγουν. Ίσα, ίσα δεν μπορείς να λυπηθείς έναν άνθρωπο που γελάει.  Γι' αυτό σε καμιά περίπτωση να μη τους στραβοκοιτάξεις ή τους δείξεις ότι τους λυπάσαι. Αυτοί παραμένουν πάντα αισιόδοξοι και έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά τους τρελούς ρυθμούς της πόλης.

Αλλά ας αναφέρουμε και τα υπόλοιπα προβλήματα τους. Η χώρα που διακρίνεται για τον πολιτισμό, τη κουλτούρα και τις τέχνες της, το μέρος όπου αν κατηγορείσαι για φοροδιαφυγή πολλών εκατομμυρίων, πληρώνεις ένα μικρό μέρος από αυτά και είσαι πάλι νόμιμος, την ίδια στιγμή αν παίξεις μουσική στο δρόμο, μπορεί να οδηγηθείς στο τμήμα, να πας στο κρατητήριο, να κατασχέσουν τον εξοπλισμό σου, να δικαστείς και να καταδικαστείς ως επαίτης. Καλά διαβάσατε, οι νόμοι του κράτους απαγορεύουν να παίζεις μουσική στο δρόμο, να παίρνεις λεφτά από το κόσμο και να έχεις μπροστά σου ένα καπέλο ή κάτι άλλο εμφανές όπου ρίχνει ο κόσμος τα χρήματα. 

Με την ίδια λογική οι μουσικοί αλλά και όλοι οι καλλιτέχνες του δρόμου που προσφέρουν γέλιο, χαμόγελα και δίνουν αισιοδοξία στη δύσκολη καθημερινότητα που βιώνει ο καθένας χαρακτηρίζονται κατά τον ελληνικό κράτος ως "επαίτες" χωρίς να τους αναγνωρίζεται τι προσφέρουν στο κόσμο, οι οποίοι από δική τους πρωτοβουλία αποφασίζουν να τους δώσουν ένα μικρό ποσό για ανταμοιβή. Τα έσοδα τους δεν μπορούν να μετρηθούν, ούτε να φορολογηθούν. Είναι σίγουρο, όμως, ότι υπάρχουν τρόποι να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα τους χωρίς να εκδιωχθούν από τους δρόμους. Νομίζω ότι κανείς μας δεν θέλει να σταματήσουν να παίζουν και να φύγουν. Στο κάτω, κάτω είναι άνθρωποι που αγαπούν τη τέχνη και τους αρέσει να δημιουργούν. Αισθάνονται ικανοποίηση όταν μαζεύεται κόσμος γύρω τους και τους ακούει. Την ίδια ικανοποίηση νιώθουν και όταν έχουν την ευκαιρία να παίξουν μαζί με άλλους πλανόδιους μουσικούς που έτυχε να περνούν από εκεί.

Την επόμενη φορά που θα συναντήσεις έναν μουσικό στο δρόμο άκου το τραγούδι του, θα μάθεις πράγματα που δεν ήξερες και αν θέλεις και μπορείς, άσε του και ένα φιλοδώρημα.