Τα διδάγματα από τα κινούμενα σχέδια των 90ς

Στο προηγούμενο blog [εδώ] είπαμε για τα αρνητικά πρότυπα που μεταφέρουν τα κινούμενα σχέδια που δημιουργήθηκαν από τη δεκαετία του 90 μέχρι και το 2010 και κυρίως αυτά της Disney.

Θεωρώ ότι οι ίσως ακατάλληλες σκηνές για παιδιά του δημοτικού να μην είναι και τόσο ακατάλληλες. Η τηλεόραση όπως και το σχολείο είναι μικρογραφία της κοινωνίας άρα πρέπει να παρουσιάζει ομοιότητες και να προετοιμάσει τα παιδιά για αυτόν. Κυρίως, όμως, θέλει να δείξει στα παιδιά που είναι όλη μέρα μπροστά στην τηλεόραση πως είναι ο έξω κόσμος. Άρα γι' αυτό το λόγο τον παρουσιάζουν πιο ρεαλιστικά. Εδώ που τα λέμε και έξω από το σπίτι τα παιδιά θα συναντήσουν ότι βλέπουν και στη τηλεόραση ότι και να κάνουμε.

Πέρα από τα παραπάνω υπάρχουν πολλά κινούμενα σχέδια τα οποία προσπαθούν να μεταφέρουν το καθένα τους κάποιο μήνυμα στους μικρούς τους θεατές.

Ο Σκούπι ντου μας έμαθε ότι πίσω από κάθε τέρας κρύβεται ένας άνθρωπος και πως δεν υπάρχουν πραγματικά φαντάσματα.

Στο "Ο βασιλιάς των λιονταριών" ο Σύμπα μετά την σκανταλιά που έκανε αναγκάζεται να ακούσει τις κατσάδες του πατέρα του αλλά σε αντάλλαγμα παίρνει ένα μάθημα ζωής. Οι βασιλιάδες φοβούνται αλλά κοιτάζουν μπροστά και κάπου κάπου κοιτούν και προς τα πάνω προς τα αστέρια από όπου μιλούν οι μπαμπάδες τους. Επίσης μαθαίνουμε ότι μερικές φορές ορισμένα άτομα που γνωρίζουμε παρόλο που είναι ξένα είναι καλύτερα από τους συγγενής μας. Μεταφέρει δηλαδή ένα αντί-ξενοφοβικό μήνυμα.

Ο Ντάμπο το  ελεφαντάκι μετά από τις πολλές κοροϊδίες που ανεχόταν για τα μεγάλα του αυτιά μαθαίνει ότι αυτά, τα οποία θεωρούσε ως ελάττωμα του είναι αυτά που τον κάνουν ξεχωριστό και να πετάει κυριολεκτικά.

Στο παιδικό "η Λαίδη και ο Αλήτης" μετά το φιλί που ανταλλάσσουν μετά τη μακαρονάδα μαθαίνουμε ότι δεν έχει σημασία η εμφάνιση και η προέλευση του άλλου. Με απλά λόγια είναι μια αντί-ρατσιστική ταινία.

Στο "χακούνα ματάτα" ο Τιμών λέει πως όταν σου γυρίζουν τη πλάτη όλοι, γύρνα την και εσύ, χαζό! Τις έννοιες διώξτε κι όπου θέλει ας βγει.  

Από τα 101 σκυλιά της Δαλματίας μαθαίνουμε ότι στο τέλος έρχεται η δικαίωση.

Από το " Οι απίθανοι" μαθαίνουμε ότι δεν είναι κακό να είσαι διαφορετικός και ότι μπορείς να καταφέρεις ότι θέλεις αν πιστέψεις στον εαυτό σου.

Τα στρουμφάκια μας διδάσκουν ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τους φασίστες σαν τον Δρακουμέλ να κυριαρχούν, να μας εκμεταλλεύονται και να κάνουν ότι θέλουν.

Ο Μπακς Μπανυ μας διδάσκει ότι πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε θετικά, να είμαστε πάντα ο εαυτός μας, να μη παίρνουμε τα πράγματα στα σοβαρά, να μη συμβιβαζόμαστε με τα "θέλω" των άλλων αλλά να κάνουμε ότι θεωρούμε εμείς καλύτερο και τέλος να αφήνουμε τους άλλους να μας εκμεταλλεύονται.


Η Σταχτοπούτα μας δείχνει ότι πρέπει να έχουμε αυτοπεποίθηση και να πιστεύουμε στον εαυτό μας.

Στο road runner show το κογιοτ μας δείχνει ότι δεν πρέπει ποτέ να τα παρατάμε όσο δύσκολο και αν είναι αυτό που κυνηγάμε.

Ο Μπομπ Σφουγγαράκης μας διδάσκει ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία, ότι μπορούμε να περνάμε καλά με τα πιο απλά πράγματα, ότι πρέπει να βοηθάμε τους φίλους μας όταν μας χρειάζονται, να είμαστε πάντα ο εαυτός μας και να γελάμε συνέχεια.

Ο Γουίνι το αρκουδάκι μας μαθαίνει για την έννοια της φιλίας, για το κόσμο και πως να αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας.

Αυτά είναι τα θετικά διδάγματα που έχουμε πάρει από τα κινούμενα σχέδια της γενιάς του 90-99. Από τα σημερινά παιδικά δεν έχω βρει κάποιο θετικό μήνυμα και ούτε πιστεύω να υπάρχει.