Έχω γράψει πολλά για το σχολείο. Ίσως επειδή εξαιτίας των πανελληνίων αυτό είναι που με προβληματίζει περισσότερο. Αυτή τη φορά δεν θα μιλήσω όπως για τα μαθητικά χρόνια αλλά για αυτά που θα ακολουθήσουν. Τι μας προσφέρει τελικά το σχολείο; Πηγαίνουμε καθημερινά, διαβάζουμε, ασχολούμαστε συνέχεια με αυτό, είμαστε συνεπείς και στο τέλος τι μένει από αυτά; Κανείς δεν θυμάται τίποτα από τα μαθήματα στο σχολείο και κανείς δεν θα διαβάσει βιολογία το καλοκαίρι στη παραλία. Όλα γίνονται για ένα νούμερο! Το βαθμό του απολυτηρίου και μια θέση στο πανεπιστήμιο.
Κάποιοι λένε ότι το σχολείο προσφέρει αξίες. Για ποιες αξίες άραγε μιλάνε; Εγώ βλέπω τους μαθητές 2 φορές το χρόνο να ζητιανεύουν ένα καλύτερο βαθμό από τους καθηγητές ενώ όλο το τετράμηνο πετούσαν χαρταετό. Ναι ξέρω ότι πάνω έγραφα ότι διαβάζουμε και ότι είμαστε συνεπείς αλλά αυτό δεν πήγαινε για όλα τα μαθήματα, ούτε για όλες τις τάξεις, ούτε μας φτάνει αυτό που αξίζουμε και θέλουμε παραπάνω. Όπως και να έχει, δεν γίνεται να γκρινιάζεις και να παρακαλάς για κάτι το οποίο ξέρεις και ο ίδιος ότι δεν αξίζεις και δεν δούλεψες για αυτό. Έχω ξεχάσει κάτι; Ίσως να τονίσω ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν ενδιαφέρεται για τις ικανότητες μας, αλλά για τη μνήμη μας.
Και υπάρχουν και εκείνα τα κωλόπαιδα, τα αλητάκια που μεγάλωσαν στις αλάνες. Τους έχεις δει, τρέχουν από δω και από εκεί, δεν ντύνονται όπως οι άλλοι και συμπεριφέρονται παράξενα. Τις περισσότερες φορές κουβαλούν και μια δερμάτινη μπάλα. Σου φαίνεται παράξενο να κουβαλούν μια δερμάτινη και σχεδόν διαλαλημένη μπάλα ποδοσφαίρου και να την λατρεύουν τόσο πολύ. Και, όμως, στις αλάνες που μεγάλωσαν έχουν μάθει πολλά περισσότερα από κάθε μορφωμένο παιδί στο σχολείο. Και αυτοί είναι αρκετά πιο ώριμοι και έτοιμοι να διαχειριστούν το μέλλον τους. Και εσύ μαλάκα μικροαστέ παντού καθοδήγηση θες; Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα με δική σου πρωτοβουλία και πρέπει να ακολουθείς τις υποδείξεις του συστήματος ε;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου