Στο δρόμο πέθαναν περισσότεροι άνθρωποι από ότι στο β' παγκόσμιο πόλεμο σε ίδιο χρονικό διάστημα κι όμως, δεν θρηνούμε, δεν ξέρουμε να θρηνούμε, το να στενοχωριόμαστε δεν είναι τίποτα. Το να στενοχωριέσαι και μετά να παραβιάζεις τον κ.ο.κ. με υπερβολική ταχύτητα, παραβίαση στοπ ή φωτεινού σηματοδότη κ.ο.κ. σημαίνει ότι δεν θρηνείς πραγματικά. Ή θα γίνεις σωστός ή θα πας στη κόλαση, ισοπαλία δεν έχει. Δεν μπορείς να θρηνείς για τα θύματα του τροχαίου και να βρίζεις τον δολοφόνο που έτρεχε, ενώ την άλλη μέρα θα τρέξεις και εσύ παραπάνω από όσο πρέπει σε κατοικημένη περιοχή. Δεν έχει σημασία τι αμάξι έχεις ή το πόσο γρήγορο είναι. Στο 2017 ζούμε και το κάθε αμάξι μπορεί να ξεπεράσει τα 180 χλμ/ώρα τα οποία είναι αρκετά για να προκληθεί ατύχημα. Το αμάξι λένε είναι ένα όπλο και η επικινδυνότητα του καθορίζεται από τις ικανότητες του οδηγού. Γιατί οκ, η οδήγηση είναι περισσότερο τύχη, παρά ικανότητα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τη προκαλείς.
Προχωρώντας να πω ότι όταν ένας νέος σε ηλικία οδηγός προκαλέσει ένα ατύχημα δεν φταίνε οι γονείς του όπως συνηθίζουν να λένε οι άνθρωποι. Φταίει ο ίδιος. Άλλος άνθρωπος είναι αυτός και άλλοι άνθρωποι με διαφορετικό χαρακτήρα, απόψεις, ενδιαφέροντα είναι οι γονείς του. Ίσως δεν ξέρετε ότι κατά τη διάρκεια της ζωής του, ένας άνθρωπος παίρνει επιρροές από τη κοινωνία, το σχολείο, το φροντιστήριο, τους φίλους, των ταινιών που παρακολουθεί και όχι μόνο από την οικογένεια. Τρομερό έτσι; Όλα μοιάζουν φυσιολογικά μέχρι να τα ψάξεις σε μεγαλύτερο βάθος.Μη ξεχνάς να μοιράζεσαι το δρόμο με τους ποδηλάτες.
Μη ξεχνάς ότι ο δρόμος δεν σου ανήκει.
Και τέλος μη ξεχνάς να φορέσεις το κράνος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου