Τα δώρα που μας έδωσε η μαμά

Η μάνα, μας έδωσε τα σημαντικότερα δώρα, ή ας τα πούμε καλύτερα διδάγματα. Μας έμαθε πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι "καλοί" και δεν θα πρέπει να δείχνουμε τυφλή εμπιστοσύνη σε άτομα που δεν γνωρίζουμε. Μας έμαθε να προσπαθούμε για τους στόχους μας και να μη τα παρατάμε. Μας έμαθε να είμαστε υπεύθυνοι με το να ξυπνάμε νωρίς κάθε μέρα το πρωί. Μας δίδαξε την πειθαρχία και την υπευθυνότητα με το να φτιάχνουμε κάθε μέρα το κρεβάτι μας. Όχι δεν είναι καθόλου περίεργα αυτά που λέω. Πως θα αλλάξεις το κόσμο, όταν δεν στρώνεις καν το κρεβάτι σου; Και πως θα εμπιστευτείς σε έναν άνθρωπο μια εργασία ο οποίος δεν κάθεται να φτιάξει ούτε το κρεβάτι που θα κοιμηθεί σε μερικές ώρες. 
Ναι, θα με πεις ότι το στρώσιμο είναι αγγαρεία και μια μικρή λεπτομέρεια ανάμεσα σε τόσες μεγάλες σημαντικές δουλειές. Οκ, αλλά και ο κόσμος με κάτι τέτοια μικροπράγματα γίνεται καλύτερος, όταν σταματάς να βλέπεις ακόμη και τη πιο βαρετή και φαινομενικά άχρηστη υποχρέωση ως αγγαρεία. 

Δυστυχώς, όμως, μας έδωσε και ένα κακό δώρο και αυτό είναι ο φόβος. Εξαιτίας του υπερπροστατευτισμού  της η μάνα, μας έμαθε να φοβόμαστε, να φοβόμαστε μήπως χτυπήσουμε, μήπως πληγωθούμε, μήπως γίνουμε ρεζίλι και ντραπούμε, μήπως αποτύχουμε. Κανένα παιδί δεν γεννιέται με φόβους, στην πορεία τους αποκτάει όταν ακούει "πρόσεχε μη χτυπήσεις γιατί θα πονέσεις", "πρόσεχε μη σε μαλώσει", "πρόσεχε μη.... γιατί.....". Κάπως έτσι γεννήθηκε και ο ρατσισμός, από την ανάγκη της μάνας να σε προστατέψει, να σε κρατήσει μακρυά από κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν έχει γνωρίσει και δεν ξέρει αν είναι επικίνδυνο ή όχι. Όπως και να έχει, όμως, θέλει να είναι προληπτική και να σε έχει ασφαλή. Οπότε και ο ρατσισμός ένα φόβος είναι, ένας φόβος για το διαφορετικό.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι τα "αλητάκια", εκείνα τα παιδιά που έτσι έχεις ονομάσει επειδή πέρασαν την παιδική τους ηλικία σε αλάνες με φίλους που γνώριζαν πριν από λίγο, είναι πιο θαραλαία και πιο φιλόξενα από αυτούς που μεγάλωσαν πίσω από τα πόδια της μαμάς τους. Δεν λέω ότι αυτό είναι κακό. Αυτοί μάθανε να είναι υπεύθυνοι και να προσπαθούν. Στην πορεία και όσο περνούν τα χρόνια θα μάθουν αυτοί να ξεπερνούν τους φόβους τους ενώ οι άλλοι θα αναγκαστούν να γίνουν υπεύθυνοι και αποφασιστικοί.

Απλά υπάρχει ακόμη μια διαφορά. Η μία ομάδα ανακαλύπτει μόνη της το κόσμο, ενώ της άλλης, της τον μαθαίνει η μαμά. Και η ζωή ένα παιχνίδι είναι όπως και ο άνθρωπος. Έτσι πιστεύει και ο Φρόυντ. Πιστεύει πως ο άνθρωπος υπήρξε αδιαμφισβήτητα το αγαπημένο παιχνίδι της μητέρας του, διατήρησε σε όλη του τη ζωή το αίσθημα του θριάμβου, την πίστη στη επιτυχία που συχνά οδηγεί στην πραγματική επιτυχία. Και  μητέρα είναι αυτή που ελέγχει το παιδί της όσο χρονών και αν είναι.  Το παιδί νομίζει πως λαμβάνει αποφάσεις, ενώ οι αποφάσεις που παίρνει είναι αυτές που θα έπαιρνε η μητέρα του. Εγώ θεωρώ πως μόνο όταν κάνει την επανάσταση του ο άνθρωπος και σταματήσει να προσπαθεί να κάνει περήφανη τη μητέρα του θα είναι ανεξάρτητος και θα παίζει μόνος του το παιχνίδι της ζωής.

Σχόλια