Μου τη σπάνε οι τυπικές συζητήσεις (κάτι δικά μου #2)

Σιχαίνομαι το μικρό διάλογο. Θέλω να μιλάω για άτομα, εξωγήινους, σεξ, μαγεία, το νόημα της ζωής, μακρινούς γαλαξίες, μουσική που σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά, αναμνήσεις, τα ψέματα που έχεις πει, τα ελαττώματα σου, τις μυρωδιές που σου αρέσουν, τη παιδική σου ηλικία, τι σε κρατάει ξύπνια το βράδυ, τις ανασφάλειες σου και τους φόβους σου. 

Μου αρέσουν οι άνθρωποι με βάθος που μιλούν με πάθος και ένα στριμμένο μυαλό. Θέλω να μιλάμε για όλα αυτά. Όταν σε ρωτάω "τι κάνεις;" δεν θέλω να μάθω "τι κάνεις". Δεν με νοιάζει καθόλου. Είναι απλά μια αφορμή για να μιλήσουμε.

Ξέρεις τι άλλο είναι ωραίο;

Μια αληθινή συζήτηση χωρίς τα τυπικά, χωρίς υπονοούμενα και μονολεκτικές απαντήσεις. Το έχεις;

Αν δεν έχεις όρεξη, μη στείλεις καθόλου. Δεν έχω χρόνο για όσους απαντάνε απλά για να απαντήσουν. Και από την άλλη.... μήπως είναι εγωισμός; Θυμήσου, πάντως, πως στο παιχνίδι του εγωισμού όποιος κερδίζει χάνει. 

Μπααα, δεν είναι εγωισμός. Κάτι άλλο θα είναι. Κάτι δικά μου, κάτι δικά της, κάτι....

Θα έπρεπε να ήμασταν λίγο παραπάνω ο εαυτός μας. Να λέμε και να κάνουμε αυτό που σκεφτόμαστε πρώτο. Να μη το σκεφτόμαστε και δεύτερη φορά.
Η πρώτη είναι αληθινή. Η δεύτερη είναι επηρεασμένη από πολλά "πρέπει" και "τι θα πει ο κόσμος" 

Θαυμάζω πραγματικά αυτούς που δείχνουν το πραγματικό τους εαυτό. Οι υπόλοιποι, στρίψτε όπως είστε και φύγετε. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο.