Αϋπνίες

Ώρα 01:50 και δεν μπορώ να κοιμηθώ.
 Για ορισμένους, αυτή η ώρα αποτελεί την έναρξη της βραδιάς και για κάποιους άλλους, μια ακόμη ώρα διαβάσματος. Προσωπικά, δεν αντέχω τα ξενύχτια. Μου αρέσει ο ύπνος και λειτουργώ καλύτερα τις πρωινές ώρες. Και αυτός είναι ο λόγος που κάτι στιγμές σαν αυτή αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που εμποδίζει το μυαλό μου να ησυχάσει. Οι ερωτευμένοι δεν έχουν ύπνο γιατί τους λείπει το «άλλο τους μισό», ή τουλάχιστον έτσι λένε. Δεν μπορώ να ξέρω.
Αυτό που κλέβει το δικό μου ύπνο είναι το άγχος. Ζούμε αγχώδεις ζωές για διάφορους λόγους. Πριν, έφταιγαν οι πανελλήνιες, αυτές οι εξετάσεις που κυριαρχούν στη σκέψη χιλιάδων μαθητών. Τώρα που έχουν τελειώσει, όμως, φαινομενικά τα πράγματα ηρέμησαν, έχουν βρει τη σειρά τους. Σωστά; 

Λάθος. 

Η ηρεμία είναι δυσεύρετο πράγμα, τουλάχιστον για μένα. Πλέον το άγχος μου στρέφεται γύρω από το πανεπιστήμιο, την καινούρια αρχή, με ότι συνεπάγεται αυτό: μετακόμιση σε ξένη πόλη, γνωριμία με νέους ανθρώπους κλπ. Το γεγονός ότι «πέτυχα» το στόχο μου και πέρασα στη δεύτερη επιλογή μου δεν επηρεάζει τη μετάβαση της ζωής μου στο επόμενο στάδιο, ούτε την εξομαλύνει. Πρέπει να συνηθίσω να ζω μόνη μου, μακριά από γονείς και φίλους και αυτό με φοβίζει. 
Κάθε αρχή και δύσκολη, έτσι δε λένε;
Πίστευα πως αν εκφράσεις τους φόβους, ή τις ανησυχίες σου σε κάποιον, σε βοηθά όχι στο να εξαφανιστούν αλλά στο να μειωθεί η ισχύς που έχουν επάνω σου. Διότι όταν επιτρέπουμε στο φόβο να μας ελέγχει, αυτοκαταστρεφόμαστε καθώς δεν  σκεφτόμαστε πλέον λογικά. Κάπου εκεί ξεκινά και η παράνοια. 


Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα νιώσεις το άγχος να σε κυριεύει, σκέψου ότι δεν το περνάς μόνο εσύ, και αν αυτό δεν βοηθήσει, τότε να θυμάσαι ότι όλα κάποτε τελειώνουν. Οτιδήποτε που ίσως φαίνεται απελπιστικό, έχει αρχή και τέλος. Και μόνο η χαρά που νιώθεις όταν έρχεται το τέλος, φτάνει για να εξουδετερώσει την κούραση και την αγωνία. 

Σχόλια