Το παν είναι να είσαι αληθινός

Ένα από τα πράγματα που έμαθα το καλοκαίρι είναι πως πρέπει να είσαι αληθινός. Το οφείλεις στον εαυτό σου. 

Δεν υπάρχει λόγος να υποκρίνεσαι και να παριστάνεις ότι συμπαθείς άτομα που αν τα δεις τυχαία στον δρόμο θα γυρίσεις το κεφάλι από την άλλη για να μη σε δουν και αναγκαστείς να τα χαιρετήσεις. 

Είναι πολύ προτιμότερο να κάτσεις πιο πέρα μόνος σου και να περάσεις την ώρα σου με κάτι άλλο από το να βαριέσαι στη παρέα τους και να λες πράγματα που δεν εννοείς. 

Επίσης δεν υπάρχει ούτε λόγος να αγχώνεσαι και να παριστάνεις κάποιον που δεν είσαι απλά για να σε συμπαθήσει κάποιος ή κάποια. Είναι πολύ ευκολότερο να σε συμπαθήσει επειδή είσαι ο εαυτός σου. Αυτό θέλουν όλοι και σίγουρα αυτόν μπορείς να υποκριθείς πολύ καλύτερα. Όλοι συμπαθούν τους αληθινούς ανθρώπους.

Ένα άλλο στοιχείο αυτών των "αληθινών" ανθρώπων είναι ότι μιλούν ξεκάθαρα και αυτό πολλοί το εκτιμούν. Αυτά τα άτομα αν δεν σε συμπαθούν θα στο πουν, θα σε πουν ότι δεν σε συμπαθούν και ότι τους ενοχλείς και ότι προτιμούν να κάνουν κάτι άλλο από το να περάσουν χρόνο μαζί σου και εσύ θα το εκτιμήσεις γιατί αν δεν το πουν θα το καταλάβεις ότι δεν σε συμπαθούν και θα σε πειράξει περισσότερο. Θα εκτιμήσεις και την ειλικρίνεια τους.
Αντίθετα, αν νιώσουν οικεία μαζί σου θα σε βοηθήσουν πολύ και θα σου ανοιχτούν αποκαλύπτοντας έτσι πολλά που έχουν στο κεφάλι τους. 

Αυτούς τους αληθινούς ανθρώπους όλοι τους εκτιμούν λίγο παραπάνω και όχι μόνο επειδή είναι ξεκάθαροι, αλλά και επειδή είναι και ευτυχισμένοι. Αυτοί τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, ξέρουν να περνούν καλά και δεν χάνουν χρόνο με άτομα ή δραστηριότητες που δεν γουστάρουν.

Δεν μπορούν όμως όλοι να είναι "αληθινοί" άνθρωποι. Αυτήν την ιδιαιτερότητα την αποκτάς με τη γέννηση και την καλλιεργείς στην παιδική ηλικία παρέα με τη αφέλεια. Άμα στο μέλλον τη χάσεις δεν την ξανακερδίζεις. Και δυστυχώς έχει γεμίσει ο κόσμος από "ψεύτικους" ανθρώπους με λίγες εξαιρέσεις. Πάω στοίχημα ότι και εσύ που το διαβάζεις "ψεύτικος" είσαι και μόλις βρεις κάποιον αληθινό ψάχνεις κάτι λάθος πάνω σε αυτόν. 

Το αξιοθαύμαστο είναι ότι οι αληθινοί αυτοί άνθρωποι ξέρουν τι θέλουν και πως να το αποκτήσουν, έχω στόχους και δεν φοβούνται να ρισκάρουν. Αυτό είναι και το νόημα της ζωής. Οι υπόλοιποι, οι ψεύτικοι που αποκαλούν τους εαυτούς τους ρεαλιστές φοβούνται να ρισκάρουν, να ονειρευτούν και να παλέψουν για κάτι. Είναι εγωιστές, δειλοί, κλειστόμυαλοι, υποκριτές και κριτικοί.

Το κακό της υπόθεσης είναι ότι παρόλο που αυτοί οι αληθινοί άνθρωποι ξέρουν να ζουν και είναι πραγματικά ελεύθεροι, χωρίς έννοιες και προβλήματα, (Διόρθωση. Προβλήματα όλοι έχουν, απλά αυτοί τα αγνοούν.) ακούγοντας την καρδία τους, υπάρχουν άλλοι άνθρωποι υποδουλωμένοι, οι αντίθετοι των αληθινών που τους κατακρίνουν. Τους χαρίζουν ονόματα όπως αμόρφωτοι, αδιάφοροι, χαζοί. 

Ο αληθινός άνθρωπος θεωρείται συνηθισμένος αλλά δεν είναι. Είναι κάτι σπάνιο. Κανένας δεν ξέρει ποιος είναι και τι θησαυρό κουβαλάει μέσα του. Ποτέ δεν διαφημίζει και δεν προσπαθεί να προβάλει τον εαυτό του. Οι άλλοι γιατί διαφημίζουν τον εαυτό τους; Ίσως φταίει ο τεράστιος εγωισμός. Δεν είναι ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους. Ή πιο σωστά δεν είναι ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους όταν δεν τον εκτιμούν οι άλλοι. Επειδή για ατούς το κριτήριο είναι πάντα οι άλλοι. Το κριτήριο είναι τα μάτια του κόσμου.