Ο αθλητισμός στα στάδια της ζωής

Αν πιστεύεις ότι ο αθλητισμός είναι εύκολος και περιττός κάνεις μεγάλο λάθος.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όλα ξεκινούν όταν γράφεσαι σε έναν αθλητικό σύλλογο στη παιδική ηλικία μεταξύ τριών έως οχτώ ετών είτε επειδή επέμενε η μητέρα σου και δεν είχες επιλογή, είτε επειδή πηγαίνει κάποιος φίλος σου το ίδιο σπορ και ενθουσιάστηκες και έπρηξες την μητέρα σου να σε γράψει. 

Τον πρώτο καιρό ο ενθουσιασμός είναι τεράστιος. Οι προπονήσεις αρχικά είναι πολύ λίγες την εβδομάδα (2-3) και αυτό σε κάνει να το αγαπάς πιο πολύ. Επειδή περιμένεις πότε θα έρθει η μέρα που θα πας προπόνηση. Σε εκείνη την ηλικία οι αγαπημένες προπονήσεις είναι οι εύκολες και οι αγαπημένοι προπονητές, αυτοί που βάζουν εύκολες προπονήσεις με πολλά παιχνίδια. 

Κάτι άλλο που σίγουρα έχεις ξεχάσει είναι η πρώτη φορά που πήρες μπλουζάκι της ομάδας σου και το πρώτο καιρό το φορούσες συνέχεια και παντού. Στο σπίτι, στο σχολείο, στις βόλτες, ακόμη και όταν πήγαινες στο περίπτερο και δεν σταματούσες να μιλάς για την ομάδα σου.

Μετά την εκμάθηση έρχονται οι ακαδημίες. Οι προπονήσεις γίνονται περισσότερες, στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα προστίθενται το φροντιστήριο ξένων γλωσσών και εσύ θέλεις να τα κάνεις όλα. Πλέον έχεις ένα γεμάτο πρόγραμμα και λειτουργείς σαν ρομποτάκι. σχολείο- σπίτι- διάβασμα- προπόνηση- φροντιστήριο- συνέχεια διαβάσματος- ύπνος και ξανά. Δεν έχουμε να πούμε τίποτα παραπάνω για αυτήν την ηλικία.

Μετά ακολουθούν τα προαγωνιστικά. Οι προπονήσεις γίνονται περισσότερες και φτάνουν τις 5-6 την εβδομάδα. Τα μπλουζάκια της ομάδας γίνονται όλο και περισσότερα και δένεσαι περισσότερο με τα υπόλοιπα παιδιά που αθλείστε μαζί. Εκτός από αυτά έρχεσαι αντιμέτωπος για πρώτη φορά με αγώνες και το αθλητικό όπως το ονομάζω εγώ άγχος.

Έπειτα φτάνει ο καιρός της αγωνιστικής. Τα παιδιά στη κατηγορία σου γίνονται κάθε χρόνο και λιγότερα. Αν δεν έχεις σταματήσει το άθλημα μέχρι την τρίτη γυμνασίου τότε φίλε μου έχεις αρχίσει και εσύ να πορώνεσαι με το σπορ. Οι προπονήσεις γίνονται ακόμη περισσότερες και πιο δύσκολες. Επιτέλους καταλαβαίνεις γιατί χρειάζεσαι δύσκολες προπονήσεις. Οι αγώνες γίνονται περισσότεροι. Οι φίλοι σου είναι όλοι από τον αθλητικό σου σύλλογο επειδή με αυτούς περνάς τις περισσότερες ώρες της ημέρας και της εβδομάδας. Δεν είναι απίθανο να νιώθεις πως μόνο αυτοί σε καταλαβαίνουν. Τα μπλουζάκια της ομάδας σου είναι περισσότερα από τα κανονικά και έχεις μαζέψει τόσο εξοπλισμό που χρειάζεσαι ένα δωμάτιο μόνο για αυτά. 

Σύντομα έρχεται η επιλογή.
Να στα παρατήσω ή όχι;

Όχι, αφού μου αρέσει! Αφού εδώ είναι όλοι οι φίλοι μου που με καταλαβαίνουν. Το ξέρεις αυτό. Τα άλλα παιδιά στο σχολείο έχουν διαφορετικές συνήθειες, τα δωμάτια τους είναι διαφορετικά διακοσμημένα.

Περνάει ο καιρός. Τα άλλα παιδιά πάνε και παίζουν σε αλάνες, πάνε σε ίντερνετ καφέ, βγαίνουν παρασκευές και γυρνάνε αργά, βγαίνουν καθημερινές, πάνε σε άλλες δραστηριότητες, το διάβασμα γίνεται περισσότερο, τα έξοδα αυξάνονται. Τα άλλα παιδιά έχουν και iphone! 

Σου λείπει αυτή η εφηβική ηλικία. Θες και εσύ να τα έχεις όλα αυτά.
Ξαναέρχεται η ερώτηση.
Να παρατήσω τον αθλητισμό, να γραφτώ γυμναστήριο και να κάνω την εφηβική ζωή που κάνουν όλοι;

Όχι δεν μπορώ. Με κέρδισε ο αθλητισμός και το άθλημα μου. Το μισώ αυτό! Μισώ να αγαπώ αυτό το άθλημα!

Μου έχει στερήσει σχολικές εκδρομές, ταξίδια, διακοπές, ακριβά βιντεοπαιχνίδια και ρούχα, βόλτες και βραδινές εξόδους, εφηβικά πάρτυ και μεθύσια, οικογενειακές στιγμές, ξενύχτια, ελεύθερο χρόνο, άλλες δραστηριότητες και χόμπυ.

Αυτή η ερώτηση του να τα παρατήσω έρχεται συχνά. Έρχεται και στην φοιτητική ζωή και είναι ακόμη πιο δύσκολη απόφαση.

Να κάνω φοιτητική ζωή ή να συνεχίσω τον πρωταθλητισμό; 

Αυτήν την απάντηση θα δώσω εγώ σε λίγες μέρες. Προς το παρόν σκέφτομαι να συνεχίσω. Ξέρω ότι θα στερηθώ και άλλα. Οι προπονήσεις θα είναι πολλές. Θα πρέπει να τελειώσω μια σχολή και ίσως χρειαστεί να δουλέψω παράλληλα. Πάλι δεν θα έχω βραδινές εξόδους, ξενύχτια, ποτά, ταξίδια και εκδρομές. Και δεν θα με πείραζε καθόλου γιατί έχω ακόμη φίλους μου συνεχίζουν τον αθλητισμό, μόνο που τώρα θα βρεθώ σε άλλη πόλη με δύσκολη αρχή. 

Αν δεν σταματήσω τον αθλητισμό, ούτε τώρα και συνεχίσω τότε πλέον είναι μονόδρομος, μόνο που το μεγαλύτερο μέρος της μέρας καταναλώνεται στην εργασία και το υπόλοιπον στην προπόνηση. Το "δεν έχω χρόνο δεν υπάρχει". Θα έχω χρόνο. Όλοι έχουν. Και πριν και στη μέση και μετά τη δουλειά θα έχω κενά να επιλέξω πότε θα κάνω προπόνηση. Έτσι κάνουν οι ενήλικες αθλητές. 

Έστω ότι είμαι ενήλικας πλέον και συνεχίζω να προπονούμε όπως είχα σχεδιάσει. Πάλι στερούμαι οικογενειακές στιγμές και εκδρομές, και άλλα.
Δεν με πειράζει όμως. Δεν έφτασα ως εδώ για να τα παρατήσω.

Ο πρωταθλητισμός μου χάρισε πολλές και ώρες στιγμές με την ομάδα, άλλες με χιούμορ, άλλες γεμάτες συγκίνηση, άλλες τρυφερότητα, αγωνία, άγχος, κλάμα, αγάπη. Έχω κάνει πολλά ταξίδια και εκδρομές για αγώνες. Έχω κάνει πολυήμερες εκδρομές για προετοιμασία και έχω δει πολλά μέρη, γήπεδα, πισίνες, στάδια. Μου έχει διδάξει αξίες και συμπεριφορές. Μου έχει δείξει πολλές ανατολές και δύσεις του ηλίου στη διάρκεια της προπόνησης. Μου χάρισε επίσης νίκες και ήττες με διδάγματα. Όλα αυτά δεν συγκρίνονται με τίποτα από όσα μου στέρησε και για αυτό είναι τόσο μοναδικός και άξιζε που δεν τα παράτησα. Ο αθλητισμός είναι το καλύτερο σχολείο και τα δώρα του τα πολυτιμότερα όλων.

Πάντα μου ερχόταν η ιδέα στο μυαλό να τα παρατήσω. Ακόμη και μέσα στην προπόνηση. Ποτέ μου δεν το έκανα, όμως.