Δεν πρόκειται να μιλήσω για τις συνήθειες που έχουν "απτές" επιπτώσεις, όπως το αλκοόλ, τα τσιγάρα, τα ναρκωτικά κλπ. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.
Θέλω να μιλήσω για πιο αφανείς συνήθειες, όπως το να αφήνουμε τοξικούς ανθρώπους να μπαίνουν στη ζωή μας. Πιστεύω πως όλοι είχαμε ένα φίλο, μία σχέση, ή ακόμα και μια απλή συνάντηση που να μην μας έκανε καλό. Που να μας άφησε με ερωτήματα, ανησυχίες και ανασφάλειες. Θα μου πεις, βέβαια, πως όταν συναντάς πρώτη φορά κάποιον δεν μπορείς να ξέρεις πως θα σε επηρεάσει, και σε αυτό έχεις δίκιο. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ξέρεις πως μια κατάσταση δεν θα βγει σε καλό κι όμως επιλέγεις να την ξαναζήσεις. Επαναφέρεις στη ζωή σου άτομα, αδιαφορώντας για τα προβλήματα που υπήρχαν. Εθελοτυφλείς γιατί ελπίζεις. Ελπίζεις αυτή τη φορά να είναι διαφορετικά, το timing να είναι το σωστό και όλα να πάνε καλά. Τυφλωμένος από τον ενθουσιασμό, θυμάσαι μόνο τις ευχάριστες αναμνήσεις και κάνεις όνειρα για τις καινούριες.
Πόσες φορές τα πράγματα εξελίσσονται όπως τα θες;
Ακριβώς.
Όταν μια κατάσταση απλά "δεν προχωράει", δεν φταίνε οι συγκυρίες. Και αυτό δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι όλα είναι καλά, ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Δουλεύει, ναι, αλλά για πόσο; Για πόσο καιρό μπορείς να κλείνεις τα μάτια πιστεύοντας ότι αν αγνοήσεις το πρόβλημα θα εξαφανιστεί; Επιλέγουμε μια καθημερινότητα που μας στεναχωρεί από τη μοναξιά. Φοβόμαστε, όντως, τόσο πολύ το να μείνουμε μόνοι μας, ή είμαστε εθισμένοι στον πόνο; Εθισμένοι, όχι με την έννοια ότι τον αποζητούμε, αλλά ότι δοθείσας της επιλογής κλίνουμε προς αυτόν.
Είναι, πραγματικά, η ευτυχία τόσο δύσκολο να αποκτηθεί; Αποδεχόμαστε ό,τι μας δίνουν χωρίς να αναζητούμε το καλύτερο. Μάθαμε να δεχόμαστε χωρίς να αμφισβητούμε. Να αποδεχόμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζουμε χωρίς ερωτήσεις και ενδοιασμούς. Και όταν κάποιος ενδιαφέρεται για εμάς αληθινά και θέλει να μας προσφέρει περισσότερα, δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Δεν καταλαβαίνουμε πως είναι δυνατόν κάποιος να βλέπει σε εμάς περισσότερα από όσα εμείς.
Εκεί έχουμε φτάσει.
Θέλω να μιλήσω για πιο αφανείς συνήθειες, όπως το να αφήνουμε τοξικούς ανθρώπους να μπαίνουν στη ζωή μας. Πιστεύω πως όλοι είχαμε ένα φίλο, μία σχέση, ή ακόμα και μια απλή συνάντηση που να μην μας έκανε καλό. Που να μας άφησε με ερωτήματα, ανησυχίες και ανασφάλειες. Θα μου πεις, βέβαια, πως όταν συναντάς πρώτη φορά κάποιον δεν μπορείς να ξέρεις πως θα σε επηρεάσει, και σε αυτό έχεις δίκιο. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν ξέρεις πως μια κατάσταση δεν θα βγει σε καλό κι όμως επιλέγεις να την ξαναζήσεις. Επαναφέρεις στη ζωή σου άτομα, αδιαφορώντας για τα προβλήματα που υπήρχαν. Εθελοτυφλείς γιατί ελπίζεις. Ελπίζεις αυτή τη φορά να είναι διαφορετικά, το timing να είναι το σωστό και όλα να πάνε καλά. Τυφλωμένος από τον ενθουσιασμό, θυμάσαι μόνο τις ευχάριστες αναμνήσεις και κάνεις όνειρα για τις καινούριες.
Πόσες φορές τα πράγματα εξελίσσονται όπως τα θες;
Ακριβώς.
Όταν μια κατάσταση απλά "δεν προχωράει", δεν φταίνε οι συγκυρίες. Και αυτό δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Πείθουμε τον εαυτό μας ότι όλα είναι καλά, ότι είμαστε ευτυχισμένοι. Δουλεύει, ναι, αλλά για πόσο; Για πόσο καιρό μπορείς να κλείνεις τα μάτια πιστεύοντας ότι αν αγνοήσεις το πρόβλημα θα εξαφανιστεί; Επιλέγουμε μια καθημερινότητα που μας στεναχωρεί από τη μοναξιά. Φοβόμαστε, όντως, τόσο πολύ το να μείνουμε μόνοι μας, ή είμαστε εθισμένοι στον πόνο; Εθισμένοι, όχι με την έννοια ότι τον αποζητούμε, αλλά ότι δοθείσας της επιλογής κλίνουμε προς αυτόν.
Είναι, πραγματικά, η ευτυχία τόσο δύσκολο να αποκτηθεί; Αποδεχόμαστε ό,τι μας δίνουν χωρίς να αναζητούμε το καλύτερο. Μάθαμε να δεχόμαστε χωρίς να αμφισβητούμε. Να αποδεχόμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζουμε χωρίς ερωτήσεις και ενδοιασμούς. Και όταν κάποιος ενδιαφέρεται για εμάς αληθινά και θέλει να μας προσφέρει περισσότερα, δεν μπορούμε να το αντιληφθούμε. Δεν καταλαβαίνουμε πως είναι δυνατόν κάποιος να βλέπει σε εμάς περισσότερα από όσα εμείς.
Εκεί έχουμε φτάσει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου