Γιατί έχουμε μια έμφυτη τάση να γινόμαστε αρεστοί; Γιατί αναζητούμε μονίμως αποδοχή και επιβεβαίωση; Δεν μας ικανοποιεί ο εαυτός μας αν δεν πληροί τις προϋποθέσεις άλλων. Στην τελική, πολλές φορές κάνουμε πράγματα που δεν μας ευχαριστούν, μόνο και μόνο επειδή τα κάνει η «παρέα» μας. Δημιουργούμε μια εικόνα για τον εαυτό μας, την οποία ύστερα πασχίζουμε να διατηρήσουμε. Είναι ζωή αυτή; Να δειλιάζουμε να μιλήσουμε, να γελάσουμε, να εκφραστούμε για να είμαστε αρεστοί.
Μήπως, όμως, αν είμαστε ο εαυτός μας δίνουμε την ευκαιρία στους άλλους να μας γνωρίσουν πραγματικά; Ίσως να μην προτιμούν πολλοί την παρέα μας αλλά θα ξέρουμε ότι όσοι είναι δίπλα μας γουστάρουν εμάς και όχι αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε.
Αλλά, γιατί να προσποιείσαι εξ’ αρχής; Δεν είμαστε ίδιοι και κανείς δεν περιμένει να είμαστε. Γιατί, λοιπόν, προσπαθούμε να μοιάσουμε στους γύρω μας; Νομίζουμε ότι θα γίνουμε αποδεκτοί αν έχουμε το ίδιο στυλ, μιλάμε με τον ίδιο τρόπο κλπ. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν ξεχωρίζουμε. Θέλει θάρρος για να πας αντίθετα στο ρεύμα, να υπερασπίζεσαι τα ενδιαφέροντα σου, τους φόβους σου, τα πιστεύω σου χωρίς να σε νοιάζει τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Θάρρος και θράσος, τα οποία είναι δυσεύρετα σήμερα. Σπάνια θα βρεις άτομα που δεν τα αγγίζει η γνώμη των άλλων. Που ζουν τη ζωή τους ελεύθεροι από στερεότυπα και προκαταλήψεις.
Και λέω ελεύθεροι, γιατί μπορούν και ζουν χωρίς να βασανίζονται από τα σχόλια των υπολοίπων. Καλώς ή κακώς, οτιδήποτε και να κάνεις οι άνθρωποι θα βρουν κάτι κακό να σου προσάψουν. Είτε επειδή ζηλεύουν, είτε επειδή δεν σε καταλαβαίνουν, σε κατακρίνουν προσπαθώντας έτσι να νιώσουν ένα με το σύνολο. Ότι αυτοί ανήκουν, ενώ εσύ όχι. Έχει, όμως, σημασία;
Πρόσφατα έμαθα ότι δεν χρειάζεται να προσπαθείς. Και το αστείο είναι, ότι πριν δεν μου είχε περάσει ποτέ απ'το μυαλό. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως, καθημερινά, ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας προσπαθώντας να ελέγξουμε κάθε μας κίνηση. Βέβαια, στην πραγματικότητα, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χάνουμε την ουσιαστική επαφή με τους γύρω μας καθώς δεν μας απασχολεί το τι λένε, αλλά το τι θα απαντήσουμε. Δίνουμε όλη μας την προσοχή σε ανούσια πράγματα αδιαφορώντας, έτσι, για τα ουσιώδη.
Kοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Μήπως, όμως, αν είμαστε ο εαυτός μας δίνουμε την ευκαιρία στους άλλους να μας γνωρίσουν πραγματικά; Ίσως να μην προτιμούν πολλοί την παρέα μας αλλά θα ξέρουμε ότι όσοι είναι δίπλα μας γουστάρουν εμάς και όχι αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε.
Αλλά, γιατί να προσποιείσαι εξ’ αρχής; Δεν είμαστε ίδιοι και κανείς δεν περιμένει να είμαστε. Γιατί, λοιπόν, προσπαθούμε να μοιάσουμε στους γύρω μας; Νομίζουμε ότι θα γίνουμε αποδεκτοί αν έχουμε το ίδιο στυλ, μιλάμε με τον ίδιο τρόπο κλπ. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν ξεχωρίζουμε. Θέλει θάρρος για να πας αντίθετα στο ρεύμα, να υπερασπίζεσαι τα ενδιαφέροντα σου, τους φόβους σου, τα πιστεύω σου χωρίς να σε νοιάζει τι θα σκεφτούν οι άλλοι. Θάρρος και θράσος, τα οποία είναι δυσεύρετα σήμερα. Σπάνια θα βρεις άτομα που δεν τα αγγίζει η γνώμη των άλλων. Που ζουν τη ζωή τους ελεύθεροι από στερεότυπα και προκαταλήψεις.
Και λέω ελεύθεροι, γιατί μπορούν και ζουν χωρίς να βασανίζονται από τα σχόλια των υπολοίπων. Καλώς ή κακώς, οτιδήποτε και να κάνεις οι άνθρωποι θα βρουν κάτι κακό να σου προσάψουν. Είτε επειδή ζηλεύουν, είτε επειδή δεν σε καταλαβαίνουν, σε κατακρίνουν προσπαθώντας έτσι να νιώσουν ένα με το σύνολο. Ότι αυτοί ανήκουν, ενώ εσύ όχι. Έχει, όμως, σημασία;
Πρόσφατα έμαθα ότι δεν χρειάζεται να προσπαθείς. Και το αστείο είναι, ότι πριν δεν μου είχε περάσει ποτέ απ'το μυαλό. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πως, καθημερινά, ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας προσπαθώντας να ελέγξουμε κάθε μας κίνηση. Βέβαια, στην πραγματικότητα, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να χάνουμε την ουσιαστική επαφή με τους γύρω μας καθώς δεν μας απασχολεί το τι λένε, αλλά το τι θα απαντήσουμε. Δίνουμε όλη μας την προσοχή σε ανούσια πράγματα αδιαφορώντας, έτσι, για τα ουσιώδη.
Kοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου