Αυτός είναι ο κόσμος σας;

Αυτός είναι ο κόσμος για τον οποίο κλότσαγα την κοιλιά της μάνας μου; 

Ο άνθρωπος είναι ένα μπερδεμένο ων. Θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει λεφτά και ύστερα τα χρήματα για να ανακτήσει την υγεία του. Και ανησυχεί για το μέλλον, έτσι ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν και ως αποτέλεσμα δεν ζει ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον. Και ζει σαν να μη πρόκειται να πεθάνει ποτέ και πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει στην πραγματικότητα. Αυτός είναι ο άνθρωπος.

Ο οποίος κρατάει μέσα του λόγια και συναισθήματα έτοιμα να εκραγούν και το μόνο που κάνει είναι να πατάει με τρόμο το κουμπάκι "απενεργοποίηση τώρα". 

Ποτέ δεν θα καταλάβω γιατί το κάνει αυτό.
Λέει επίσης πως του αρέσει το διαφορετικό, μα η αλήθεια είναι πως του αρέσει μόνο αν είναι στα μέτρα του και ικανοποιεί συγκεκριμένα κριτήρια.

Άλλες φορές όταν ο ένας λέει "σ΄αγαπώ", ο άλλος απαντάει "σ΄αγαπώ περισσότερο" λες και η ζωή είναι κάποιος διαγωνισμός που πρέπει α κερδίσει.

Κάποιοι άλλοι βρίσκουν διέξοδο στο ποτό. Όταν πίνεις ξέρεις, ο κόσμος εξακολουθεί να υπάρχει αλλά για λίγο, κανείς δεν σε κρατάει από τον λαιμό.

Τι να πεις; Είμαστε παράξενα όντα.

Ο κόσμος των ζώων είναι πιο πολιτισμένος. Τα ζώα μπορεί να φωνάζουν και να παλεύουν, αλλά, ποτέ δεν χρησιμοποιούν τις παρέες, τους μπάτσους ή άλλα συγγενή ζώα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές (κάτι που συνηθίζεται στην κοινωνία των ανθρώπων που δυστυχώς δεν είναι ζώα). Η κοινωνία των ανδρών, όπως και των γυναικών είναι σιχαμερή και κακόβουλη. Αυτή που αξίζει, είναι η κοινωνία των παιδιών και των ζώων. Όχι, όμως, όλων. Μόνο αυτών που δεν έχουν αποκτήσει ακόμη ανθρώπινες συνήθειες.

Και όμως. 

Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, όμορφοι.

Οι όμορφοι άνθρωποι έχουν το βλέμμα τους λίγο χαμένο. Θα το έχεις προσέξει σίγουρα. Βγαίνουν το βράδυ με παρέες και σιωπούν ή φλυαρούν πολύ. Δεν μπορεί να μη τους έχεις πάρει χαμπάρι. Έχουν την τσαντίλα στην τσέπη, τους έρωτες στα όνειρα, τη "|συγγνώμη" στην άκρη της γλώσσας...
Οι όμορφοι άνθρωποι είναι αξιοπρεπείς, ποτέ δεν παύουν να ζητούν. Είναι πρόστυχοι. Αναζητούν μάταια τα άκρα που ξέφυγαν. Οι αληθινά όμορφοι άνθρωποι αγαπούν σαν μικρά παιδιά, ονειρεύονται και κάνουν λάθη. Λάθη. Έτσι ονομάσαμε τα αληθινά από τότε που μεγαλώσαμε. Λάθη... Οι όμορφοι άνθρωποι διψούν συνέχεια, στον ύπνο και στον ξύπνιο τους. Διψούν για νέα πράγματα. Παρατηρούν πράγματα που κανείς άλλος δεν προσέχει, όπως, πως αλλάζει χρώμα ο ουρανός, πως λάμπουν τα μάτια κάποιου όταν μιλάει για αυτό που αγαπάει, το φεγγάρι και τα άστρα το βράδυ, το χαμόγελο των αγαπημένων τους προσώπων και τα μικρά ασήμαντα πραγματάκια που τους μοιράζεται κάποιος. Τους όμορφους αυτούς ανθρώπους δεν τους ποθεί κανείς. Κάποιοι μόνο το ίδιο τρελοί, μυστικά τους λατρεύουν.

Υπάρχουν όμορφοι άνθρωποι και στον δρόμο. 

Κάποια άνθρωποι δεν έχουν σπίτια. Έχουν την ατυχία να ζουν στους δρόμους με μόνη ελπίδα τη βοήθεια των συνανθρώπων τους. Οι περισσότεροι, όμως, είναι τυχεροί και ζουν σε σπίτια. 

Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο όμορφο και λίγο αλλιώτικο. Το δικό του σπίτι βρίσκεται όπου βρίσκεται και αυτός, αυτήν ακριβώς την στιγμή. Με άλλα λόγια τον ακολουθεί συνέχεια και αυτό όχι γιατί είναι χελώνα. Αυτό γίνεται επειδή το δικό του σπίτι είναι μέσα του και είναι επιπλωμένο με ότι χωράει και δεν χωράει ο νους σας. Είναι γεμάτο με σκέψεις, μέρη, ανθρώπους, συναισθήματα, φανταστικά πράγματα αι πλάσματα, όνειρα και ιδέες. Όλα αυτά και πολλά άλλα χωράνε σε αυτό το σπίτι επειδή δεν είναι άλλο από το μυαλό του και τη καρδία του. Την εξωτερική εμφάνιση δεν θέλω να την περιγράψω.

Κλείνοντας θα σε συμβουλέψω να γίνεις σαν αυτόν που είχες ανάγκη όταν ήσουν μικρός.
Μόνο έτσι οι όμορφοι άνθρωποι θα γίνουν περισσότεροι. Το σχολείο δεν σου μαθαίνει για την ζωή...