Έχοντας ολοκληρώσει τέσσερις μήνες μόνη σε μία ξένη πόλη, νομίζω μπορώ πλέον να παρουσιάσω μια σαφή εικόνα για τη ζωή μιας φοιτήτριας. Να ξεκαθαρίσω ότι, πριν μετακομίσω ζούσα σε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά, χωρίς γείτονες, σε μία περιοχή που δεν μπορούσες να πας πουθενά με τα πόδια. Οπότε, όταν επρόκειτο να μετακομίσω σε ένα σπίτι στο κέντρο μιας ιδιαίτερα κοσμικής πόλης, ενθουσιάστηκα. Μην το πάρετε στραβά, ακόμα μου αρέσει πολύ όλη η ελευθερία που προσφέρει, απλά μπορώ να διακρίνω και τα αρνητικά του.
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται εύκολα. Και θρίλερ βλέπω, και στο σκοτάδι περπατάω και τα νεκροταφεία γουστάρω. Όταν, λοιπόν, τις πρώτες μέρες της νέας μου ζωής με ρώτησαν οι φίλες μου: "Δεν φοβάσαι όταν γυρνάς σπίτι το βράδυ;", απάντησα με έκπληξη "Όχι" και μπορώ να πω ότι μου φάνηκε από παράλογο, έως και αστείο. Αν είναι δυνατόν να φοβάμαι να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου. Σωστά;
Μετά από λίγο καιρό, βέβαια, άρχισα να παρατηρώ τι εννοούσαν. Μου είχαν ξαναπεί ότι το στενό για το σπίτι μου δεν είναι ιδιαίτερα φωτισμένο, αλλά εγώ δεν το καταλάβαινα. Έτσι κι αλλιώς έχω μάθει απ' έξω την κάθε λεπτομέρεια του δρόμου οπότε κάτι τέτοιο δεν με απασχολεί. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο σκοτάδι, αλλά στο φως. Στον κεντρικό δρόμο όπου κυκλοφορεί ο κόσμος. Και λέγοντας κόσμος, εννοώ ως επί το πλείστον τους άνδρες. Εκείνους τους άνδρες που θεωρούν εγγενές δικαίωμα τους το να σφυρίζουν όταν περνάς δίπλα τους, ή ακόμη να λένε και σχόλια για την εμφάνιση σου, τον τρόπο που περπατάς κλπ. Και, ειδικά εκείνους, που βρίσκονται μέσα στο γαμημένο αμάξι τους και για κάποιο λόγο περνάνε δίπλα σου με ταχύτητα μικρότερη από πεζού.
Ποιο είναι το πρόβλημα σας;
Δεν έχετε ξαναδεί θηλυκό, ή νομίζετε ότι καταφέρνετε κάτι άλλο εκτός από το να μας τρομοκρατείτε;
Πριν μετακομίσω, είχα ζητήσει από τον πατέρα μου ένα τέιζερ, το οποίο φυσικά και μου αρνήθηκε. Ως εναλλακτική, του πρότεινα να μου πάρει ένα σουγιά. Αλλά όχι, η δική του ιδέα ήταν ένα σπρέι πιπεριού που, στην τελική, ούτε αυτό μου πήρε. Έχουν γεμίσει οι ειδήσεις με περιστατικά όπου κοπέλες που ξέρουν πολεμικές τέχνες κατατροπώνουν επίδοξους ληστές, βιαστές ή οτιδήποτε. Γιατί, λοιπόν, όλες εμείς που δεν ξέρουμε krav maga δεν μπορούμε να έχουμε την ευκαιρία να αμυνθούμε; Ναι, και τα δύο αντικείμενα που ήθελα εγώ είναι "όπλα" και μπορούν να τραυματίσουν τον άλλο, όμως δεν θέλει ποτέ καμία μας να σκοτώσει τον επιτήδειο. Θέλουμε να μη χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Παρ' όλα αυτά, πολλές τα χρειάζονται.
Η μητέρα μου, εδώ και χρόνια, μου λέει πως αν κάποιος μου ζητήσει τα λεφτά μου ή το κινητό μου να τα δώσω χωρίς πολλά πολλά. Εγώ, όμως, αρνούμαι να γίνω θύμα. Υποτίθεται ζούμε σε μια χώρα με χαμηλά ποσοστά εγκληματικότητας, η οποία το 2016 κατέγραψε μια μετατόπιση της εγκληματικότητας προς τους "εύκολους στόχους". Ναι, αγόρασα σουγιά. Ναι, τον έχω πάντα μαζί μου. Δεν είναι λύση το να κυκλοφορώ καθημερινά με ένα μαχαίρι στη τσέπη, αλλά πείτε μου τι άλλο μπορώ να κάνω. Ποιος θα μου εγγυηθεί ότι θα φτάσω ασφαλής στο σπίτι μου;
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται εύκολα. Και θρίλερ βλέπω, και στο σκοτάδι περπατάω και τα νεκροταφεία γουστάρω. Όταν, λοιπόν, τις πρώτες μέρες της νέας μου ζωής με ρώτησαν οι φίλες μου: "Δεν φοβάσαι όταν γυρνάς σπίτι το βράδυ;", απάντησα με έκπληξη "Όχι" και μπορώ να πω ότι μου φάνηκε από παράλογο, έως και αστείο. Αν είναι δυνατόν να φοβάμαι να περπατήσω μέχρι το σπίτι μου. Σωστά;
Μετά από λίγο καιρό, βέβαια, άρχισα να παρατηρώ τι εννοούσαν. Μου είχαν ξαναπεί ότι το στενό για το σπίτι μου δεν είναι ιδιαίτερα φωτισμένο, αλλά εγώ δεν το καταλάβαινα. Έτσι κι αλλιώς έχω μάθει απ' έξω την κάθε λεπτομέρεια του δρόμου οπότε κάτι τέτοιο δεν με απασχολεί. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο σκοτάδι, αλλά στο φως. Στον κεντρικό δρόμο όπου κυκλοφορεί ο κόσμος. Και λέγοντας κόσμος, εννοώ ως επί το πλείστον τους άνδρες. Εκείνους τους άνδρες που θεωρούν εγγενές δικαίωμα τους το να σφυρίζουν όταν περνάς δίπλα τους, ή ακόμη να λένε και σχόλια για την εμφάνιση σου, τον τρόπο που περπατάς κλπ. Και, ειδικά εκείνους, που βρίσκονται μέσα στο γαμημένο αμάξι τους και για κάποιο λόγο περνάνε δίπλα σου με ταχύτητα μικρότερη από πεζού.
Ποιο είναι το πρόβλημα σας;
Δεν έχετε ξαναδεί θηλυκό, ή νομίζετε ότι καταφέρνετε κάτι άλλο εκτός από το να μας τρομοκρατείτε;
Πριν μετακομίσω, είχα ζητήσει από τον πατέρα μου ένα τέιζερ, το οποίο φυσικά και μου αρνήθηκε. Ως εναλλακτική, του πρότεινα να μου πάρει ένα σουγιά. Αλλά όχι, η δική του ιδέα ήταν ένα σπρέι πιπεριού που, στην τελική, ούτε αυτό μου πήρε. Έχουν γεμίσει οι ειδήσεις με περιστατικά όπου κοπέλες που ξέρουν πολεμικές τέχνες κατατροπώνουν επίδοξους ληστές, βιαστές ή οτιδήποτε. Γιατί, λοιπόν, όλες εμείς που δεν ξέρουμε krav maga δεν μπορούμε να έχουμε την ευκαιρία να αμυνθούμε; Ναι, και τα δύο αντικείμενα που ήθελα εγώ είναι "όπλα" και μπορούν να τραυματίσουν τον άλλο, όμως δεν θέλει ποτέ καμία μας να σκοτώσει τον επιτήδειο. Θέλουμε να μη χρειαστεί να τα χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Παρ' όλα αυτά, πολλές τα χρειάζονται.
Η μητέρα μου, εδώ και χρόνια, μου λέει πως αν κάποιος μου ζητήσει τα λεφτά μου ή το κινητό μου να τα δώσω χωρίς πολλά πολλά. Εγώ, όμως, αρνούμαι να γίνω θύμα. Υποτίθεται ζούμε σε μια χώρα με χαμηλά ποσοστά εγκληματικότητας, η οποία το 2016 κατέγραψε μια μετατόπιση της εγκληματικότητας προς τους "εύκολους στόχους". Ναι, αγόρασα σουγιά. Ναι, τον έχω πάντα μαζί μου. Δεν είναι λύση το να κυκλοφορώ καθημερινά με ένα μαχαίρι στη τσέπη, αλλά πείτε μου τι άλλο μπορώ να κάνω. Ποιος θα μου εγγυηθεί ότι θα φτάσω ασφαλής στο σπίτι μου;
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου