Αγαπώ τον αθλητισμό και το τρίαθλο, αλλά, για να πω την αλήθεια μισώ που το αγαπώ τόσο πολύ. Δεν μου αρέσει να ξυπνάω νωρίς για προπόνηση, αλλά, μου αρέσει να προπονούμαι το πρωί.
Δεν μου αρέσει που δεν έχω χρόνο για τίποτα αλλά, χαίρομαι να περνάω την ώρα μου στην πισίνα, στο γήπεδο ή στο δρόμο. Δεν μου αρέσει όταν βρίσκομαι στην γραμμή εκκίνησης από έναν μεγάλο αγώνα, αλλά τα θετικά συναισθήματα του τερματισμού δεν περιγράφονται.
Και έχω σκεφτεί πολλές φορές να το σταματήσω όλο αυτό και πως θα ήταν αν δεν έκανα τελικά όλα αυτά αλλά, δεν μπορώ. Δεν μπορώ να σταματήσω να τρέχω. Όλες αυτές οι θυσίες, αξίζουν γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς το τρίαθλο. Ή μάλλον μπορώ, αλλά δεν μου αρέσει. Αυτό το άθλημα, μου έχει μάθει πολλά και μου έχει χαρίσει πολλά όμορφα συναισθήματα. Και αυτό το πάθος μου για αθλητισμό που ίσως κάποιοι να μη καταλαβαίνουν είναι αυτό που με παρακινεί να συνεχίζω να τρέχω και να θυσιάζω την φοιτητική ζωή και τα εφηβικά μου χρόνια. Σίγουρα υπάρχουν μέρες που θέλω να τα παρατήσω όλα και να αράξω όλη μέρα στον καναπέ και να είμαι σαν τους άλλους, αλλά, τότε πάλι ετοιμάζω τα πράγματα μου για προπόνηση και όταν πια έχω τελειώσει και γυρίσει σπίτι, κομμάτια πια από την κούραση καταλαβαίνω πως σωστά έπραξα και δεν τα παράτησα.
Ίσως αν δεν είχα ξεκινήσει ποτέ το τρίαθλο, αν δεν είχα ξεκινήσει ούτε το κολύμπι στα παιδικά μου χρόνια να μη σκεφτόμουν έτσι και να μπορούσα να κάνω μια κανονική ζωή όπως οι άλλοι. Θα είχα παραπάνω χρόνο και χρήματα για ταξίδια, βόλτες και δραστηριότητες που τώρα δεν προλαβαίνω να κάνω.
Επέλεξα, όμως, να ξεκινήσω το κολύμπι και έπειτα το τρίαθλο επέλεξε εμένα και αντικατέστησε όλα αυτά που θα ζούσα σαν έφηβος με το μεγαλείο του αθλητισμού. Μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν ανακάλυψα τον εαυτό μου μέσα σε αυτό, αλλά τον δημιούργησα. Είναι πολύ πιθανό να μοιάζω με με έναν ασήμαντο και κοινό άνθρωπο σε κάποιον που με γνωρίζει για πρώτη φορά, και έτσι νιώθω άλλωστε για τον εαυτό μου μέχρι που ξεκινάω να τρέχω. Με το που βρεθώ στην πισίνα, στη σέλα του ποδηλάτου ή στο δρόμο με τα running παπούτσια μου μεταμορφώνομαι σε κάτι άλλο. Νιώθω πως αποκτάω δύναμη και αυτοπεποίθηση, έτοιμος να βρω τα όρια μου. Τα οποία δεν τα έχω βρει ακόμη. Κάθε φορά που πάω να τα φτάσω ανακαλύπτω πως μπορώ κι άλλο.
Προχωρώντας να πω πως ένας αθλητής (ή τουλάχιστον εγώ), είναι ευχαριστημένος με δύο πράγματα. Το πρώτο είναι να ξεπερνάει τα όρια του και προκλήσεις.
Το δεύτερο είναι η αναγνώριση και ο σεβασμός από τους άλλους.
Ίσως το πάθος ενός αθλητή να μη το καταλαβαίνουν όλοι. Αλλά πίσω από αυτό το πάθος υπάρχουν θυσίες, κόποι και προσπάθεια που αξίζουν επιβράβευση. Αυτοί που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με την άθληση ή πηγαίνουν μια φορά στο τόσο γυμναστήριο δεν περιμένω να καταλάβουν.
Πίσω από κάθε αθλητή υπάρχει μια χαμένη παιδική και εφηβική ηλικία.Υπάρχει ακόμη και μια χαμένη φοιτητική ζωή. Τα ξενύχτια που δεν έκανε γιατί είχε την άλλη μέρα πρωινή προπόνηση, τα μεθύσια που δεν έκανε για τον ίδιο λόγο ή επειδή βρίσκεται σε προετοιμασία. Ακόμη και οι εκδρομές και οι βόλτες που δεν έκανε για να μη χάσει προπόνηση.
Πίσω από κάθε αθλητή που ασχολείται με πρωταθλητισμό βρίσκονται επίσης, σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς ξεκούραση, επειδή οι προπονήσεις δεν σταματάνε ποτέ, βρίσκονται αυστηροί κανόνες διατροφής που δεν του επιτρέπουν να ακολουθήσει το σαβούριασμα της παρέας.
Βρίσκεται η καθημερινή προσπάθεια και η μη αναγνώριση της, συμπληρωμένη με ερωτήσεις του τύπου "'έλα μωρέ, τι θα γίνει και άμα δεν πας μια προπόνηση; Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί τόσες υπερβολές; Γιατί τρέχεις; δεν μοιάζεις με δρομέας/κολυμβητή/ποδηλάτη. Γιατί τόσα χλμ; Κερδίζεις κάτι; Γιατί δεν σταματάς; Γιατί κάθε μέρα;"
Το περίεργο είναι πως αυτά τα λένε γονείς, φίλοι και γνωστοί που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τον αθλητισμό.
Και σε αυτό ευθύνεται το γεγονός ότι ο μη αθλητής δεν μπορεί να καταλάβει πως οι προπονήσεις έχουν μια συνέχεια και η κάθε μια συνδέεται με την προηγούμενη και την επόμενη και είναι έτσι για κάποιο σκοπό και δεν μπορείς να χάσεις καμία. Βασικά μπορείς αλλά δεν πρέπει γιατί θα κάνεις κακό στον εαυτό σου.
Έπειτα και μεις οι αθλητές θέλουμε να βγούμε βόλτα για καφέ και να γνωρίσουμε νέο κόσμο και να κάνουμε χαβαλέ αλλά η προπόνηση είναι πάνω από αυτό. Και κακά τα ψέματα και εμείς οι ίδιοι προτιμάμε να κάνουμε προπόνηση. Είναι μια ψυχοθεραπεία για μας. Ίσως να ναι, όμως, και εθισμός. Κανείς δεν ξέρει σίγουρα.
Και πίσω από κάθε μικρή ή μεγάλη επιτυχία του κάθε αθλητή (δεν υπάρχουν αποτυχίες στον αθλητισμό) βρίσκονται ώρες προπόνησης, ιδρώτα και κούρασης. Βρίσκονται στιγμές απογοήτευσης, στερήσεις, θυσίες, άγχος. Βρίσκονται επίσης μαθήματα, γνώσεις και εμπειρίες, χαρές, συγκινήσεις, επιτεύγματα που κανένα σχολείο και καμία καφετέρια δεν μπορεί να σου προσφέρει.
Για αυτό αν ποτέ δεις κάποιον αθλητή οποιουδήποτε αθλήματος να αγωνίζεται δείξε του σεβασμό και κατανόηση. Χειροκρότησε την προσπάθεια του όσο μικρή ή μεγάλη είναι, ανεξάρτητα από το αν έπαιξαν καλά, αν έπιασαν το όριο αν κέρδισαν ή όχι. Χειροκρότησε τους και σεβάσου τους για όλα αυτά που συνειδητά επέλεξαν να θυσιάσουν για να πραγματοποιήσουν τους στόχους τους και να γίνουν καλύτεροι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου