Σπίτι...

Σπίτι... Περίεργη λέξη, δε νομίζεις? Και μόνο που την ακούς το μυαλό σου πηγαίνει ανεπαίσθητα σε ένα συγκεκριμένο μέρος και μαζί με αυτό έρχονται στο νου σου χιλιάδες εικόνες, πρόσωπα και αναμνήσεις. Είναι το μέρος που ανυπομονείς να γυρίσεις ύστερα από μια κουραστική μέρα. Εκεί που βρίσκεται το δωμάτιο σου, το κρεβάτι σου. Είναι  εκείνο το μέρος από το οποίο αν λείπεις καιρό νιώθεις ένα περίεργο κενό μέσα σου και μια νοσταλγία,γιατί είναι η βάση σου και η αφετηρία σου. Είναι σαν κάτι να σε δένει με αυτό και το νιώθεις δικό σου.  Και όλα αυτά συνυφασμένα σε μια τόσο μικρή λέξη με τόσο μεγάλο νόημα. Σπίτι...

Τι γίνεται όμως όταν σπάσει αυτό το "νήμα" που σε δένει με αυτό? Όταν έρχονται στιγμές που το ίδιο μέρος που αποκαλούσες "σπίτι" σου,το νιώθεις πιο απόμακρο από ποτέ? Που πηγαίνει όλη εκείνη η χαρά, όλη εκείνη η ασφάλεια που κάποτε ένιωθες? Γιατί Υπάρχουν στιγμές που ξαφνικά όσα άτομα κι αν είναι μέσα σε αυτό το σπίτι εσύ νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Όσο είσαι έξω για δουλειές ή για βόλτες και ξεχνιέσαι,είναι όλα καλά, αλλά και μόνο στη σκέψη ότι πρέπει να γυρίσεις "σπίτι" νιώθεις σαν να πνίγεσαι.Αισθάνεσαι σαν να έχεις μια θηλιά περασμένη γύρω από το λαιμό σου και εσύ παλεύεις να ανασάνεις. Κάτι τέτοιες στιγμές σαν και αυτές είναι, που το να τριγυρίζεις μόνος μέσα στη νύχτα χωρίς προορισμό, σε κάνει να νιώθεις λιγότερο χαμένος από ότι νιώθεις μέσα σου. Ίσως και λιγότερο μόνος. Και σου φαίνεται προτιμότερο να κάτσεις σε ένα παγκάκι κοιτώντας το φεγγάρι όλο το βράδυ, λέγοντας του τις σκέψεις, τους φόβους και τις ανησυχίες σου παρά να πας "σπίτι". Ίσως γιατί εκείνη τη στιγμή το φεγγάρι είναι ο καλύτερος φίλος που μπορείς να βρεις.Και όση φασαρία και αν έχει γύρω σου, είναι σίγουρα πιο ήσυχη από τις σκέψεις που κατακλύζουν το κεφάλι σου.

Δεν ξέρω τι τελικά μπορεί να φταίει και αισθανόμαστε έτσι. Ο κόσμος? Εμείς οι ίδιοι? Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν είναι το σπίτι ως κτήριο που σε κάνει να δένεσαι με αυτό και να νιώθεις οικεία, αλλά όσα εκτυλίσσονται μέσα του. Γιατί όσο όμορφο και να είναι το εξωτερικό του, όταν όλα μέσα πάνε από το κακό στο χειρότερο τότε τίποτα δε σε κρατάει πλέον εκεί..

Όταν ποτέ νιώσεις έτσι, δοκίμασε να ταξιδέψεις. Όχι απαραίτητα μακρυά.
Κάνε μια βόλτα στο χωριό ή την πόλη σου. Πάνε σε μια παραλία, ένα βουνό, ένα πάρκο. Κάτσε για λίγο εκεί και κοίτα τον ουρανό. Έπειτα κλείσε τα μάτια, άνοιξε το μυαλό και ξεκίνα να περπατάς. Το υποσυνείδητο σου θα σε οδηγήσει από μόνο του και θα σε πάει εκεί που νιώθει πιο οικεία. Εκεί είναι και το "Σπίτι σου" που μπορεί να μην είναι δικό σου, μπορεί να είναι το σπίτι του κολλητού σου ή το στέκι της παρέας σου ή το κολυμβητήριο που περνάς το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σου.

Belespot team
Συντάκτρια: Ειρήνη Παλαμούτη
Επιμέλεια: Νίκος Μπελεγρίνος