Θυμάσαι;

Μέσα σε τόσα και τόσα αδιάφορα πέτυχα μια φωτογραφία σου σήμερα και θυμήθηκα.

Θυμήθηκα εκείνα τα καλοκαιρινά βράδια στο κέντρο. Σε μέρη με θέα, με έναν αέρα που ανακάτευε τις σκέψεις και τα μαλλιά. Βράδια στην παραλία με γέλια, λαμπερά όνειρα, βλέμματα, ξεγνοιασιά και έναν ουρανό που παρόλο το καυσαέριο, ήταν σε ετοιμότητα να μας δείξει τα αστέρια που αναζητούσαμε. Νύχτες με τους δρόμους να μυρίζουν νυχτολούλουδο και αλκοόλ. Με βόλτες που δεν κοιτούσαν ρολόγια. Με μουσική και όμορφες συζητήσεις ως το ξημέρωμα. Τα καλοκαίρια μας.

Διάολε που να είσαι?

Περνάς καλα?

Ένας χρόνος. Ένας χρόνος και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί χάθηκες. Γιατί τόσο καιρό δεν είχα μια κουβέντα σου. Γιατί επέλεξες τη σιωπή. Ίσως είχες τους λόγους σου να με ξεχάσεις. Δεν πειράζει.

Θα ήθελα να σε έπαιρνα τηλέφωνο για να σου πω πως θέλω να περνάς καλά…και πως αν τα χρόνια πέρασαν πάντα θα θυμάμαι εκείνα τα βράδια που σκοτώναμε τις ώρες λες και κάποιος μας τις είχε δώσει άπειρες… Ανάθεμα και αν το ήξερα τότε… Θα ήθελα να σε έπαιρνα τηλέφωνο να σου πω πως την τελευταία φορά που σε είδα δεν κράτησα τη στιγμή, γιατί πίστευα πως θα τα ξαναπούμε. Γι’ αυτό και έφυγα. Ανέβηκα στο πλοίο βιαστικά για να προλάβω τη ρουτίνα μου. Ίσως εκείνο το τελευταίο «θα τα πούμε» να το αντάλλαζα πλέον με ένα «θα μου λειψεις».

Έχεις ιδέα πόσο λείπεις? Γιατί δεν είσαι εδώ τις ώρες που έχω μόνο εσένα ανάγκη?

Μου λείπει η φωνή σου. Θέλω λίγο από τη γαμημένη τη φωνή σου…

Έχω ανάγκη να σ΄ακουσω..

Έχω ανάγκη να μου μιλάς ακούς? Γιατί ξεφεύγω λίγο από τα σκοτάδια μου όταν μου μιλάς. 

(Για κάποιον παλιό φίλο.)