Ο πολιτισμός του 21ου αιώνα

Λένε ότι οι άνθρωποι πάντα θα θέλουν το αντίθετο από αυτό που έχουν. Είμαστε ανικανοποίητα πλάσματα, καταδικασμένα να ψάχνουμε αυτό που νομίζουμε ότι θα μας ευχαριστήσει. Και όταν το βρούμε πάλι θα κυνηγάμε το άπιαστο, αυτό που είχαμε ή αυτό που δεν θα έχουμε ποτέ. Γι' αυτό μια ζωή θα βασανιζόμαστε και θα βασανίζουμε. Επειδή δεν έχουμε προβλήματα, εμείς τα δημιουργούμε. 

Η τέχνη μου έχει δείξει πως κάποια ποιήματα δεν κάνουν ρίμα και κάποιες ιστορίες δεν έχουν ξεκάθαρη αρχή, μέση και τέλος. Κάπως έτσι είναι και η ζωή. Η ζωή είναι να μη ξέρεις, να πρέπει να αλλάξεις, να παίρνεις τη κάθε στιγμή και να την κάνεις όσο καλύτερη γίνεται, χωρίς να ξέρεις τι θα γίνει μετά. Αυτό είναι μια απολαυστική ασάφεια. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να ανησυχείς για το μετά. Ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συμβεί στο τέλος. Τα πάντα μπορούν να ανατραπούν, οπότε από το προσέχεις και να περιμένεις ένα καλύτερο μέλλον, δεν είναι καλύτερο το να ζεις την κάθε στιγμή και ναι χαίρεσαι το "τώρα";

Και ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα να είναι ο πολιτισμός, ο πολιτισμός που μας έχει πείσει ότι πρέπει να τα αποδεχόμαστε όλα, να συμβιβαζόμαστε, να ακολουθούμε τους κανόνες, να ακολουθούμε τη μάζα, να ακολουθούμε γραπτούς και άγραφους κανόνες και όλα αυτά για ένα πιθανό καλύτερο μέλλον. Και το λέω πιθανό γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει αύριο ή ακόμη και σε μία ώρα. Είναι καλό να ελπίζεις αλλά όχι το να στερείσαι κάτι τώρα γιατί θεωρείς ότι δεν είναι σωστό ή ότι πρέπει να το στερηθείς για να είναι όλα οκ μετά. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ο πολιτισμός είναι η καταπίεση των ενστίκτων. Ο πρώτος άνθρωπος που εκτόξευσε προσβολή αντί για πέτρα ήταν ο θεμελιωτής του πολιτισμού. Από τότε μείναμε στάσιμοι γιατί όλοι άρχισαν να τα κρατάνε πάλι μέσα τους. 

Ο πολιτισμός έχει άμεση σχέση και με τη στέρηση της ελευθερίας. Η ανικανοποίηση των ανθρώπων είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό που σχετίζεται με τα ένστικτα. Η διαφορά είναι ότι ο πολιτισμός δεν τη καταπιέζει γιατί δεν θέλει, θέλει να υπάρχει γιατί πάνω σε αυτό στηρίζεται για να ελέγχει τους ανθρώπους, να τους βάζει να δουλεύουν όλο και περισσότερο για εικονικές ανάγκες. Το να αναγκάζεις ψυχολογικά τον άνθρωπο να δουλεύει για να καλύψει τις "εικονικές ανάγκες" είναι και αυτό μια στέρηση ελευθερίας. Με τον όρο εικονικές ανάγκες εννοώ τα έξυπνα κινητά, τους υπολογιστές, τα επώνυμα ρούχα και άλλα που ενώ τώρα που το διαβάζεις αυτό σου φαίνονται περιττά δεν θα άντεχες να τα στερήσεις από τον εαυτό σου. Έχω άδικο; Νομίζω τα απλά πράγματα είναι και τα πιο σημαντικά και τα πιο ωραία. Άλλη μια μορφή στέρησης της ελευθερίας είναι η "γνώμη των άλλων". Απλά σκέψου πόσα πράγματα έκανες ή δεν έκανες επειδή σκεφτόσουν τι θα πουν οι άλλοι. Πόσα πράγματα έκανες για να εντυπωσιάσεις και να δείξεις κάτι πέρα από αυτό που είσαι.

Θέλει μαγκιά και θάρρος για να γίνεις ελεύθερος, εγώ δεν ξέρω αν μπορώ. Ξέρω, όμως, ότι για να γίνεις ελεύθερος πρέπει να απαλλαγείς από τις στερεοτυπικές αντιλήψεις, δεν πρέπει να σε ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων και να καταπιέζεσαι από κανόνες. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν πραγματικά ελευθερία, επειδή η ελευθερία προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης και οι περισσότεροι τρέμουν την ανάληψη ευθύνης. Ποιες ευθύνες; Από τη στιγμή που αποφασίζεις να ξεκολλήσεις από τη μάζα και να ανεξαρτητοποιηθείς τότε δεν θα ακολουθείς κανέναν και δεν θα εξαρτιέσαι από κανέναν παρά μόνο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ε αυτό δεν είναι και η ανάληψη ευθυνών; Το να αναλαμβάνεις να προσέχεις τον εαυτό σου και να δέχεσαι τις συνέπειες των πράξεων σου.

Εξέγερση δεν είναι αυτό που νομίζουν οι περισσότεροι. Εξέγερση είναι να κλείσεις την τηλεόραση και να ξεκινήσεις να μορφώνεσαι και να σκέφτεσαι!